Graag gedaan is dankbaar werk!
‘Zelf mijn handen laten wapperen, een probleem voor iemand oplossen en een schouderklop krijgen, daar word ik blij van. Mensen zijn zo dankbaar voor wat je doet! Soms klikt het en ook dat is fijn. Er is een mevrouw die altijd mij wil hebben. Zelfs als ik op vakantie ben, zegt ze ‘Wacht maar tot meneer Kruijver er weer is.’
Door Leonie Zwetsloot
Twee rechterhanden
Louke Kruijver (74 jaar) is een van de vrijwilligers van Graag Gedaan, zo heet de groep mannen en vrouwen die namens het Trefpunt bij mensen thuis een klusje doen of een probleem oplossen. ‘Stilzitten kan ik niet goed, dus na mijn pensionering wilde ik met mijn technische achtergrond en twee rechterhanden graag iets betekenen en dat doe ik nu al meer dan negen jaar met veel plezier. Er komt van alles langs. Het varieert van een lampje verwisselen of ophangen, een kraan repareren of de cv bijvullen, de televisiezenders goed instellen of een computerprobleem verhelpen. Ik hou ervan om zelf te klussen en zo iets op te lossen. Daarbij zijn de mensen vaak zo blij en dankbaar; die waardering vind ik het meest waardevolle van dit werk.’
Ogen en oren
‘De meeste mensen waar wij komen zijn op leeftijd en vaak alleenstaand. Ik neem de tijd voor een kop koffie en een praatje. In het begin was ik van ‘Lamp ophangen, klus klaar, wegwezen!’ want ik ben een werker. Maar de mensen zijn soms eenzaam, en wij klussers kunnen als ‘ogen en oren’ van het Trefpunt ook signaleren als iemand misschien meer hulp nodig zou hebben. Zo kwam ik een paar keer bij een vrouw die zich hulpeloos voelde na het overlijden van haar man. Ik zag haar steeds in peignoir en vroeg mij af of zij het wel zou redden. Zoiets geef je door aan het Trefpunt, die pakken het dan verder op. Ik heb meer geduld gekregen en ben socialer geworden. Ik heb ook geleerd dat niet alles moet zoals ik vind dat het moet!’
'Niet iedereen is zoals ik'
Louke geeft een grappig voorbeeld van iemand die hem verbaasde door een lamp met een paars krulsnoer aan het plafond te willen hangen. Dat is een kwestie van smaak. Maar ook bij een vrouw die haar woning volgestouwd had met dozen, spullen en papieren, zonder dat er verhuisplannen waren, werd hij geconfronteerd met zijn eigen normen. ‘Waar ik last van heb, hoeft niet voor een ander te gelden. Niet iedereen is zoals ik, en ook dat is goed!’