Hulde aan de hesjesdragers en postbezorgers…
Tijdens de “coronarust” zapte ik op een ochtend – wat een luxe! – naar het programma: “In Europa, de geschiedenis op heterdaad betrapt”. Deze aflevering, waar onze nationale Europakenner en auteur Geert Mak garant voor staat, ging over “De gele hesjes”, in Frankrijk op de kaart gezet als “Les gilets jaunes”. Volkomen terecht werd hen een podium geboden vanuit de stilte tussen de demonstraties van mensen, die onderhand hun punt gemaakt hebben, of van opstandigen die moeite hebben het coronabeleid te verwerken. Niet al het ijzer is per slot binnen korte tijd te breken.
De dragers van deze hesjes in Europa en daarbuiten, weten (bescheiden als ze altijd zijn geweest), dat op dit moment door welke volksoploop dan ook, de ziekenzorg weer overbelast kan raken vanwege besmettingsgevaar. Hen hoor of zie je nu dus niet. Terwijl ze écht een punt hebben. Want hun belangrijke rol binnen onze rijke maatschappijen wordt altijd vér onderbelicht.
Kort gezegd ging deze geschiedenisaflevering over medeburgers die voor een klein salaris juist voor ons allemaal het smerigste werk opknappen, waarbij veelal fysiek heftige handelingen verricht moeten worden onder soms stressvolle, akelige of zelfs ongezonde omstandigheden. Deze werknemers staan bijvoorbeeld soms bloot aan – laat ik me voorzichtig uitdrukken – bepaalde stoffen die vrijkomen en die men dus noodgedwongen moet inademen, terwijl we allemaal weten dat zij de gezondheid niet bevorderen. Zelfs wanneer men beschermende kleding, brillen en mondkapjes draagt.
Laten we de komende tijd vol feestelijkheden eens bij hen stilstaan. Steek je duim eens naar ze op, wanneer je ziet dat ze aan het werk zijn. Zo toon je je dankbaarheid en daaruit blijkt, dat zij gezien worden. Dat vindt iedereen leuk.
Realiseer je, dat alle viezigheid die – waar dan ook – wordt opgeruimd, maakt dat wij door schone gemeenschappelijke ruimten, straten en parken kunnen rondlopen of nog enigszins prettig van openbare toiletten gebruik kunnen maken – die we natuurlijk eigenlijk zélf gewoon netjes (zoals thuis) moeten achterlaten…
En wanneer we daarnaast af en toe denken aan (en onze duim opsteken naar) de vele voor een hongerloontje werkende postpakketbezorgers (m/v), zou dat vast en zeker ook voor hén leuker uitpakken! Zij bezorgen in corona- en cadeautjestijd voor hetzelfde salaris méér dan het dubbele aantal (soms zware) pakketten, terwijl verwacht wordt, dat ze dat best redden binnen hun normale werktijd… Wat stressvol lijkt me dat!
Zodra je niet direct zo’n bestelbus kunt inhalen, heb je letterlijk de kans er eens bij stil te staan dat zo’n bezorger er niets aan kan doen dat hij bij 3 huizen moet aanbellen voordat één pakket afgehandeld is. Geef hem dus rust en ruimte…
Denk niet: “Dan had hij een ander beroep moeten kiezen”… Anno 2020 hebben velen onder ons die keuze simpelweg níet. Onder géén beding mogen we dit normaal vinden. Het zou betekenen dat we van het verleden niets geleerd hebben. Zó willen we 2021 niet ingaan, mag ik hopen. Integendeel: dankbaarheid maakt degene die het toont én “de ontvanger ervan” gelukkiger.
Zulke feestdagen wens ik u!
Giselle Ecury