Schoorlse Kunsten als vanouds
AlgemeenSCHOORL/GROET/CAMPERDUIN-“Ja, dat is voor de elite”, hoorde het Bergens Nieuwsblad een man zeggen bij het kleine klimduin aan de Oorsprongweg, waar hoog op de zandberg blauwe constructies zachtjes heen en weer kabbelden en zo uitnodigden voor rustig nadenken. Een kenmerkend beeld voor Schok, de Schoorlse tweejaarlijkse manifestatie. “Noem het vooral geen festival”, herhaalt Jaap Faber altijd. Hij was destijds een van de initiatiefnemers en is nu, 25 jaar later, nog altijd een hele belangrijke schakel in de totstandkoming van een programma dat de bezoeker tot in de verste uithoeken van de drie duindorpen brengt. Of waar midden in een dorp een zekere ontregeling plaatsvindt in het anders zo bedaarde gebied.
DOOR: ED BAUSCH
Willem was er ook
Schok is altijd aan het eind van het voorjaar, maar schoof nu hoopvol op naar september en het kon! Bij Schok gaat het niet om geld. “Natuurlijk moeten kunstenaars kunnen bestaan. Maar wij willen vooral dat het hier gaat om de oren en ogen op inhoud te richten. Wat hebben kunstenaars ons te vertellen?” Op veel plaatsen van Schoorl tot en met Camperduin konden bezoekers afstappen en hun zintuigen de kost geven. Overal heel bescheiden, maar niet minder hartelijk ontvangen door de kunstenaars zelf. Lieflijkheid en soms stevige boodschappen hand in hand. Bij de Wunderkammer 1601 in het voormalige Raadhuisje van Schoorl debiteert Peter Corbee spontaan een gedicht over de angst voor teken bij een unieke collectie tekeningen van ‘Willem’, de Nederlandse striptekenaar die zo lang verbonden was aan het Franse blad Charlie Hebdo en die graag werk afstond voor Schok.
“Fijn dat bent gekomen”
De pandemie bracht veel kunstenaars tot inkeer. En daarvan kon Schok zeker de vruchten plukken. Veelal ging het over ‘stilte’. Of over ‘doodgaan’, zoals in het liggend beluisteren van de stem van de jonge Leila van Wetten, die met het door Ruben van Zaanen van muziek voorziene ‘Als ik later dood ben’ indrukwekkend liet horen hoe de afgelopen anderhalf jaar is geweest. Maar kunstenaars zijn vooral vol levenskracht. Dat bleek overal, soms met hevige beelden over maatschappelijke gebeurtenissen in de wereld. Of, zoals ver buiten Camperduin in de bunkers van de Harger- en Pettemerpolder, in totale stilte. ‘Wat fijn dat je bent gekomen’, fluisterde fotograaf Joris Komen als gastheer in het weiland tegen iedereen na een flinke fietstocht over de Jaagkade.
Mooie elite
Zagen we hier ‘elite’? Onder bezoekers, onder kunstenaars? Nou nee. Gewone mensen, midden in het leven, met hun vraagtekens en uitroeptekens. Wellicht een veel interessantere ‘elite’ dan de types die nu aan de leiding zijn zonder begeestering. Kunstenaars zijn heel hard nodig voor een mooie malligheid. Om het mooie van de andere kant van de medailles te laten zien. Proficiat Schok en hulde!
