'Nooit een museum van binnen gezien'
Vervolg van de voorpagina
Door: Ed Bausch
“Nou, ik maakte wel altijd al bloemstukken en die verkocht ik ook wel, maar aan schilderen kwam ik gewoon niet toe. Mijn neef spoorde mij na mijn pensioen aan om de penseel eens ter hand te nemen. “Je mot eens een bosgesichtsje makke.” Voor zijn stillevens maakt hij zelf de opstellingen, de composities met een vaas, fruit en bloemen. Daarin zie je al zijn creatieve hand en zijn romantische blik. Maar dan moet je dat ook nog eens op het platte linnen zien te krijgen. Dat lukt Nico wonderbaarlijk goed. Sterk van kleur, heel goed van vorm, het beeld goed over het vlak verdeeld. Zo is het ook met zijn impressionistische werken. Alles in echt goedgekozen heldere kleuren, die vaak een zachte uitstraling hebben. Zijn abstracten zijn wat ‘harder’ van kleur. Een grote verrassing, dat kun je wel zeggen van de man die de bescheidenheid zelf is. Zijn vrouw is de laatste jaren wat minder, hij zorgt goed voor haar. “Maar als ik schilder ben ik helemaal met de verf bezig. En ut mot ‘d’r wel een beetje op rooien, nou?”, zegt hij als we voor een werk staan, dat zo uit de Haagse School lijkt te komen.
Tere witte bloemetjes
Nico werkte voor zijn ouders in de kruidenierswinkel Zentveld, in de bollen, in de zeevaart, bij de Hoogovens en zijn laatste werkzame jaren als conciërge bij de voormalige Agrarische School in Castricum. Het gezin met drie kinderen woonde decennia aan de Visweg in Binnen. Misschien zijn het al die ervaringen die zijn handen, nog altijd maar zonder enige trilling, over de doeken doen gaan. De doeken die hij zelf voorziet van passende lijsten, ingekocht bij een Amsterdamse groothandel.
''Je mot eens een bosgesichtsje makke''
“Ik maak nu wat fijner werk”, zegt hij als we het Fries weidelandschap bekijken dat hij op de tafel in de woonkamer heeft klaargezet, naast het al zo fijne stilleven. Het klopt allemaal: wat zwart-wit geeft de suggestie van de koeien. De teer-witte bloemetjes op het stilleven tonen de romantiek die je graag ziet op zo’n werk. “Maar in een museum ben ik nog nooit geweest, het kwam er gewoon niet van.”
Mijn neef spoorde mij aan om de penseel eens ter hand te nemen
Precies goede moment
“Ik geef wel eens wat weg, of ik verkoop wel eens wat, maar heel schappelijk hoor. Mijn plezier heb ik eigenlijk al als iemand het mooi vindt.” Hun kinderen wonen ook in het dorp, en in Heiloo en Castricum. “En ik heb nu voor Corry een dubbele scootmobiel. Dan stuur ik en zitten we naast elkaar, op weg naar een kopje koffie in Schoorl of zoiets.” Zelf gaat hij ook graag naar de zee kijken, in Derp. Zeegezichten zijn er volgend weekend zeker te zien en nog heel veel meer in de grote cirkel die de Duinweg daar vormt. Op de schutting langs schuurtjes, tegen de struiken of banken in de tuinen aan: overal zal zijn werk hangen of staan, gesigneerd NZ. Feliciteer hem maar, geef bloemen aan Nico Zentveld voor zijn veelbelovende debuut, waarmee hij in Egmond-Binnen grandioos bijdraagt aan opkomende blijheid over wat meer vrijheid.