'Hulp bieden gaf me verwoestend mooi leven'
(Vervolg van voorpagina)
ZAANDAM - "We zagen de Poolse bestuurder op gegeven moment op z'n knieën vallen en smeken aan de soldaten met karabijnen of hij er door mocht. Nee. De dikke slagboom bleef voor hun gesloten. Wij mochten er wel door. Bizar was, toen we achterom keken, dat het licht uitging. Polen was op slot!”
Arie Booman zijn ogen dwalen af als hij zegt ‘ik zie het weer zo voor me’. Even een moment van emotie. De bittere armoede staat nog op zijn netvlies. Gelijk laat hij weer een stapel foto’s en knipsels zien. Want de Polentransporten werden door de Zaanse media goed gevolgd. Zo goed dat de Typhoonfotograaf Derk Peeters de leraar opwachtte en met hem meeging naar school.
Plichtsgetrouw
Maandagmorgen voor opening van de school terug was niet gelukt. Maar de middag wel. Arie dacht plichtsgetrouw als hij was gewoon de middaglessen op te pakken. Maar de emoties werden hem teveel. “Ik ben de klas uitgegaan en heb eerst twintig uur aan één stuk door geslapen.”
Corrupt
Maar zijn actie was niet onopgemerkt gebleven. En binnen tien dagen was er ook zo’n 20.000 gulden op de rekening bijgeschreven. De kerken in Polen hadden inmiddels ook van de actie gehoord en wisten Arie te bereiken met de vraag om meer goederen te brengen. Om de geldstromen in goede banen te leiden werd in 1984 een stichting opgericht.
“Zo zijn de transporten verder opgepakt maar toen richting Warschau. De Protestante kerk daar was niet corrupt”, vertelt Arie. De honger en nood was zo erg dat zelfs geestelijk leiders amper zelf konden afblijven van de hulppakketten.
Donaties bedrijven
Arie - en Carla die inmiddels ook volop meehielp - ging iedere schoolvakantie met een transport naar Polen. "Kwam je terug en zeiden collega's, ‘lekker uitgerust! We kunnen er weer tegen'. Ik was dan net weer in Nederland…”, lacht Arie.
Vier tot vijf keer per jaar werd de reis naar Polen gemaakt. Inmiddels had Arie steun van veel Zaanse bedrijven. Veldhuizen Transport stelde belangeloos vijftien meter lange vrachtwagens ter beschikking. Bedrijven als Honig en Hilko doneerden royaal levensmiddelen, meel en zeep. Medicijnen. Bedden, matrassen. Huisraad. Blikken met voedsel. Een eindeloze stroom spullen.
Gevangenis
Ondertussen bleven de postzakken met hulpaanvragen binnenstromen. Het leven in Polen was nog zwaar. Loodzwaar. Het leek echter of Arie's acties altijd goed kwamen. Zijn motto: ‘zorgen moet je doen, niet maken. Alleen optimisten overleven.' "Dat gaf me een verwoestend mooi leven. Stoppen? Niemand nam het over…”Toch was het een keer het kantje boord. Bij de grensovergang bleek dat er een pellet met onbedrukt papier was meegenomen. Materiaal voor propaganda maken! Waar was de drukpers? De vrachtwagen werd doorzocht, Arie en zijn medepassagiers gingen achter slot en grendel.
“Dat was link. Want we kregen niets meer te horen. Sowieso waren douaniers in die tijd robotten. Mensen zonder enkel gevoel”, herinnert Arie zich.
Uitgever gezocht
Inmiddels zijn we veertig jaar en zo'n tweehonderd transporten verder. En kilo's prachtige, emotionele anekdotes die het waard zijn in boekvorm uit te geven.
Carla Booman: "Arie heeft het ook geschreven om wat hij zag van zich af te schrijven.”
Het manuscript ligt klaar om geoogst te worden. Wie pakt de handschoen op? Wie interesse heeft, kan een mail sturen naar redactiezaan@rodi.nl Dan geven wij het door aan Arie Booman.
Kijk voor meer unieke foto's en anekdotes op www.rodi.nl/regio/zaanstad
