Blauwe Pitta.
Blauwe Pitta. (Foto: Marco Meeuwisse)

Zwarte Pitta

In mijn tuin scharrelt een merel zonder staart. Het beest heeft iets weg van een Pitta en brengt me terug naar het oerwoud van Thailand.

Zondag 15 december 2019, 07.00 uur. Net als ik me alleen waan, hoor ik mensen. Even later is de vogelhut vol. Ik zit in het midden van de lange wand.

Deze beste plek, blijkt ineens van de dikste Thaise man. Had hij ‘gereserveerd’. Jaja, dacht het niet. Ik heb toch ook betaald? Ik wijk niet, totdat hij in het voorbijgaan mijn statief met camera omschopt. %^&*@#$ …! Als ik hem opraap wordt mijn stoel gejat. Door de eigenaar van de hut nog wel. Ik verhuis morrend naar de korte zijwand met het minste uitzicht. Even later is mijn camera stofvrij en het statief gerepareerd.

Tijd voor discussie met de drie dikke kleuters. “Waarom moeten jullie zo nodig naast elkaar zitten?” Terwijl deze Nederlander wordt uitgelachen hoor ik: “Dat is handiger voor het eten.” Huh? Ik voel me bekocht, maar laat het van me afglijden. Het is vast ergens goed voor.

De ochtend troost me met veel schitterende gekleurde soorten. Bulbulls, Spechten, Damalijsters, Vliegenvangers. Ik kan ze met -om-het-hoekje-fotografie- vastleggen door mijn lens ver door het camouflagescherm te steken.

Dat ‘reachen’ levert ineens een standje op van de eigenaar. “Niet zoveel bewegen jij!” Dank je de koekoek. Ik versta even geen Engels meer.

En dan, goeie genade, verschijnt er een Blauwe Pitta recht voor mijn lens. De gekleurde Thaise Merel zonder staart uit het dichte oerwoud. Zeldzaam, schuw en onmogelijk zelf te vinden. Links van me zie ik drie kleutertjes zich in allerlei bochten wringen voor een knappe foto. Als één van hen opstaat om over mij heen een foto te kunnen maken, beweeg ik mijn lens net iets te opzichtig. Weg Pitta. Hè,… jammer joh. Er volgt meteen een cursus Thais vloeken. Kort daarna arriveert een vierde kleuter met Thais eten. Eet smakelijk mannen. Ik at net al, de zoete smaak van wraak en ‘boontje komt om zijn loontje’.

Ik glim van trots als ik mijn Pitta-foto’s terugkijk. Inderdaad mijn berusting was 'ergens goed voor'.

Die Merel toch, die zwarte Pitta van Oudkarspel. Goed voor een dagelijkse glimlach.

Merel.