EINDJE WANDELEN
Ik zou laatst, op dringend advies van mijn vrouw, een eindje door ons dorp lopen. Je moet toch wat in deze tijd.
Ik ben eigenlijk niet zo’n loper, maar een mens moet bewegen, volgens haar.
Het was fris, zeg maar gerust onaangenaam, maar ik had me voorgenomen karakter te tonen.
Na een minuut of twee, ik was mijn straat nauwelijks uit, hoorde ik achter me een stem.
Die stem was van een bekende, ik zal zijn naam niet noemen, want alles kan tegen je gebruikt worden.
Ik stopte graag met wandelen en we raakten aan de praat, netjes op 1½ meter afstand.
We spraken over het leven, de politiek, corona, het weer, natuurlijk voetbal, Max, en niet eens over vrouwen. Het werd dus een gesprek dat enige tijd in beslag nam.
Toen we uiteindelijk afsloten, het werd al wat schemerig, groetten wij elkaar en beloofden elkaar snel weer eens contact te leggen.
Ik draaide me om en liep die twee minuten naar huis terug.
“Zo, jij hebt het lang volgehouden”, zei mijn vrouw bij mijn binnenkomst, “waar ben je helemaal heen gewandeld?”
“Ach”, mompelde ik en hing mijn jas aan de kapstok, “ik had er vandaag echt zin en was, voordat ik er erg in had, bijna in Broek!”
“Kijk, dat vind ik nou heel goed van je. Ik zeg toch dat je vaker moet gaan wandelen? Weet je wat, rust maar lekker uit, dan schenk ik een kopje thee in en dan gaan we morgen samen wandelen! Lijkt dat je dat niet leuk?”
Ik liet me op de bank zakken, pakte de afstandsbediening en keek naar een zinloos programma op net 7: ‘Married with Children’.
Ik voelde me als Al Bundy, vrouwen laten je ook nooit met rust!