Stilleven of stil leven?
De garagedeur staat open en ik hoor een auto stoppen. Het grind op het garagepad verraadt elk bezoek.
Ik laat de camera en de vogels even voor wat het is, en wend me tot een man die zojuist is uitgestapt.
Hij heeft de onvermijdelijke glimlach van de verkoper om de mond.
Zo één die door jarenlang oefenen als grimas in zijn gezicht is gegroeid. Wijzend op het huis vraagt hij: “Bent u de eigenaar van dit moois?” Ik knik.
“Ik ben onlangs gestopt met mijn lampenzaak en verkoop mijn oude voorraad. Ik heb iets moois voor u.” Hij reikt in de kofferbak en toont me een koperen buitenlamp. “Deze zou erg mooi staan boven uw voordeur.” Hij wijst. “Gestopt zegt u? De zaak verkocht?” Nu knikt de man instemmend. “Ik vervolg met een glimlach.
“En nu stilletjes leven van de opbrengst?” Hij tuit de lippen, trekt één mondhoek op en schudt van ‘nee’. Hij ziet mijn opstelling in de tuin en zegt: Jij doet wel in stillevens hè...
Scherp opgemerkt van hem en ik toon het laatst geschoten plaatje op mijn cameraschermpje. Ik zeg droogjes “Stilleven met koolmees.”
De handelaar in hem ontwaakt meteen: “Verkoop je die foto’s? ”Ik schud nu 'nee' en zeg: Ik zet ze op Facebook, kan iedereen er van genieten. Zuchtend mompelt hij "Dom van je....”
Na een kort moment reageer ik. “Nou zullen we dan een grote afdruk van deze foto ruilen tegen die lamp.”
Na één seconde is zijn reactie. “Dacht het niet! Die lamp is veel meer waard.”
Terwijl hij de lamp teruglegt in de kofferbak zeg ik hem: “Het is niet eenvoudig om stil-te-leven van stillevens.”
Als hij is ingestapt, draait hij zijn portierraam nog even open: “De meeste kunstenaars worden pas geëerd na hun dood. In stilte.”