Buster
Mijn schoonmoeder kreeg een rollator. Of ze het nou wilde of niet, ze moest er toch aan geloven. Gelovig was ze wel, maar dat had er niks mee te maken. Het feit dat ze een rollator moest, gaf haar wel het gevoel gedegradeerd te worden in haar menselijk bestaan, veroordeeld tot een plaats bij de oudere bevolkingsgroep, met al zijn gebreken. Dit is een foute insteek, want men gaat dan spreken over de oudere en wijze mannen en vrouwen.
Op een gegeven moment kreeg zij een nieuw model, die ik voor haar moest ophalen. Ik had de oude meegebracht, met het idee deze in te ruilen. ‘Nee, gooi dat ding maar weg’, werd mij verteld. Ook in het tehuis gaf men aan dat ze er niks meer mee konden (‘donder ‘m maar weg’). Gelukkig heb ik hem (of haar?) bewaard, totdat ik een man met de ziekte van Parkinson er een plezier mee kon doen, zodat zijn wandelingen weer wat groter werden. Zo zie je maar dat recycling de beste methode is. En dan heb ik het niet over mijn schoonmoeder!
Dan komt de tijd voor een scootmobiel, want het lopen wordt sterk minder. Gek eigenlijk, want sterk en minder passen niet bij elkaar. Mijn schoonmoeder had nooit auto gereden, dus achteruitrijden, insteken of inparkeren was altijd aan haar voorbijgegaan. Maar goed, na heel veel oefenen heeft zij het toch maar bereikt om geheel zelfstandig een krop sla uit de winkel te halen.
'Mijn rug voelde aan als na een kermisbezoek'
Helaas durfde ze daarna niet meer en moest de scootmobiel terug naar de leverancier. ‘Meneer, wij komen hem wel halen’, was tegen mijn eergevoel. Nee hoor, ik rijd ‘m zelf wel naar jullie bedrijf, dan kan ik zelf eens ervaren hoe dat voelt. Nou, dat heb ik geweten. Mijn rug voelde aan als na een kermisbezoek. Bij en na het passeren van het gemeentehuis lag ik bijna met mobiel en al op de stoep – en dan ben ik nog een valide mens. Leuk is echt wel anders.
Wim Admiraal