Een hoofd vol vragen
Meedere keren per dag stel ik mijzelf de waarom-vraag. Meestal maak ik er een gebaar van onmacht bij of zijg ik uitgeput en totaal verbaasd neer op een stoel. Soms schreeuw ik de vraag hardop, dat klinkt dan meer als een soort panische WAAROM?!. Niet altijd leuk voor mijn buren, kan ik me zo voorstellen.
Ik snap er niks van
Ik doe het, maar ik weet dat deze vraag geen enkele zin heeft. Naderhand word ik vaak schaapachtig aangekeken door mijn kindjes. Hoezo waarom?, hoor je ze denken. Dit is toch normaal? Dit snap je toch?
'Hoezo waarom?, hoor je ze denken. Dit is toch normaal? Dit snap je toch?'
Nou nee, ik snap niet waarom er in elke vinger van mijn afwashandschoen een steen zit. En nee, ik snap de lol niet van poepen in de kattenbak. Of van kattenbrokjes eten. Net zo min als ik snap waarom je je trui als broek aantrekt, je het leuk vindt om alle tubes verf tegelijk leeg te knijpen, je glitter in mijn wasbak glittert en je matras onder je bed legt.
Aha, dit snap ik wel
Sommige dingen snap ik natuurlijk wel. Want met ‘de vloer is lava’ is het gewoon heel belangrijk om een spoor van je moeders mooie kussens door het huis te leggen en er vervolgens op te springen. En je verwarming ‘s ochtends voor schooltijd op standje 5 draaien geeft natuurlijk een heerlijk saunagevoel bij thuiskomst. Snap ik. Ook begrijp ik dat slijm, tandpasta en behanglijm in de vriezer hoort. Anders wordt het natuurlijk niet vast. Oh ja, met glitter uiteraard.
Soms vind ik het lastig om te accepteren dat dit normaal kindergedrag is. Vooral omdat het lijkt dat andermans kinderen dit nooit doen. En als ‘gekke professor’ bij Mad Science vind ik het oprecht leuk om kinderen te zien experimenteren en ontdekken. Maar. Niet. In. Mijn. Huis!
Dan is er ook nog de hoe-vraag
Naast de waarom-vraag is er dan ook nog de hoe-vraag die regelmatig mijn mond verlaat. Als je goed kijkt zie je tegelijkertijd een vraagteken boven mijn hoofd verschijnen.
Hoe-zo willen kinderen altijd bellen blazen in hun water met een rietje?! Hoe is het mogelijk dat er een hoopje zand op de vloer van het toilet ligt?! Hoe bedenk je het om met je modderlaarzen door het huis te lopen?! Hoe dacht je dat je voeten het vinden als je met niet-waterdichte schoenen door een diepe, modderige plas loopt in de winter?!
'Ik vind het oprecht leuk om kinderen te zien experimenteren en ontdekken. Maar. Niet. In. Mijn. Huis!'
Hoe-wel ik mijn kinderen dus vaak niet snap of zelfs vervloek, rijst bij mij altijd weer de vraag: ‘Waarom houd ik toch zoveel van die ukkies?’