Afscheid
Het overkomt iedereen. Afscheid nemen van een dierbare of van iemand die je heel graag mocht. Wat het verschil is kunt u voor uzelf bepalen. Maar goed, ik kreeg een telefonische mededeling van een bekende, dat zij het leven zou gaan verlaten op een bepaalde datum om 17.30 uur.
Uiteraard heb je respect voor haar beslissing, maar probeer je toch, als in een wedstrijd, verlenging te krijgen door op de betrokkene in te praten. Naderhand denk ik dan, wie gaf mij eigenlijk het recht om dat te doen, maar dat is de aard van veel mensen.
Niet lang daarna ben ik bij haar langs geweest om persoonlijk afscheid van haar te nemen. Het was een bijzonder gesprek en ook een hartverwarmend gebeuren waarbij het gevoel van 'We'll Meet Again, Don't Know When', overheerste. Van de familie vernam ik hoe het afscheid op de dag zelf verlopen was. Om 17.30 uur belde de dokter aan. Zij deed zelf open en zei: komt u maar mee, dan werken we de zaak zo spoedig mogelijk af. Zoals gebruikelijk in deze zaken, wilde de arts eerst nog een laatste persoonlijk gesprek met haar hebben en daarna gingen beiden naar de slaapkamer. Hij deed wat er van hem gevraagd was en terwijl zij wegzakte zei ze nog: 'tot ziens allemaal'.
'Toen ze wegzakte zei ze nog: Tot ziens allemaal'
De crematieplechtigheid vond plaats in besloten kring, alwaar ik en mijn echtgenote ook bij aanwezig mochten zijn. Ik moet zeggen dat ik nog nooit zo’n indrukwekkende crematie heb meegemaakt. Slechts tien mensen waren erbij aanwezig. Twee aanwezigen lazen iets persoonlijks voor en er werden enkele stukken muziek ten gehore gebracht. Daarna nam eenieder stilzwijgend afscheid.
In de koffiekamer was het de eerste twintig minuten heel stil en dacht we allemaal na over de overledene. En juist die stilte die daar toen was gaf een passende positieve afronding.
Wim Admiraal