Energievreter
Terwijl de wereld in de greep is van corona, onschuldige mensen vermoord worden of in zee verdrinken, heb ik slechts last van een rommeltje in mijn hoofd. Tja, en wat doe je dan? Een uitlaadklep zoeken.
'De vaatwasser, een steeds terugkerend dilemma...'
De vaatwasser bijvoorbeeld, een steeds terugkerend dilemma. Mijn vriendin, ik zal haar naam niet noemen, vult dit apparaat met gulle hand. Haar goed recht daar bij het aanrecht. Helaas ben ik pietluttiger en heb een andere kijk op vol en halfvol. Zodra ze even weg is haal ik er bordjes en kommetjes uit waar alleen maar een koekje of een paar nootjes op hebben gelegen en blaas de kruimels ervan af. Glazen waar amper een slok water uit gedronken is spoel ik snel om. En alles wat schots en scheef en in verkeerde rekjes geplaatst is mik ik eruit om het opnieuw in te ruimen. Hoppa, machine halfvol! En energie bespaard.
Maar dan nog het bestek. Brrr… ‘Plof’ doet ze altijd: een handvol tegelijk in één vakje van het bestekmandje. Om te voorkomen dat vorken, lepels en messen tegen elkaar plakken maak ik meer ruimte voor die vette troep. Ze heeft er nooit erg in - of doet alsof - dat er grote gaten zijn gevallen in de machine. Af en toe deel ik (ik kan het niet laten) tips uit zoals: ‘Als je die toetjesschaaltjes een tijdje onder koud water zet, zijn ze daarna brandschoon!’ Ja, één keer heeft ze dat advies opgevolgd, kennelijk om mij een plezier te doen. Maar het leukste moment komt wanneer ze vraagt: ‘Schat, zet jij de vaatmachine even aan?’ Waarop ik zeg: ‘Lijkt me zonde, zo’n halflege machine!’
Laatst legde ik pontificaal een krantenartikel op tafel over ‘doelmatig inruimen van de vaatmachine.’ Stiekem keek ik om het hoekje. Ze was het aan het lezen! Toch nog hoop? Ben bang dat ik zelf de energievreter blijf.
Dit Nieuwsblad moet ik straks maar verdonkeremanen…
©Tom van Rossum