Oploskoffie
Ik raak lichtelijk geïrriteerd als het koffieapparaat vertelt dat ik bonen moet bijvullen en ik geen koffieboon kan vinden in huis. Ergens in een kastje vind ik wel oploskoffie en even later sta ik het hete water op de gevriesdroogde korrels te gieten.
Er is eigenlijk maar één reden dat ik zo nu en dan van oploskoffie houd en dat is de geur. Bij het ruiken van oploskoffie sta ik weer als klein kind in de woonkamer van mijn ouderlijk huis. Ik voel de structuur van het bruin gemêleerde tapijt onder mijn voeten. Ik zie de grote salontafel met daarop de suikerpot. Aan de lepel, die in de suikerpot zit, kleeft altijd suiker omdat mijn broer en ik in wat onbewaakte ogenblikken wel eens een hap suiker nemen uit die pot. Ik zie de donkergroene ribfluwelen bank met de losse kussen waarvan we vaak een boot maakten. Ik kan de knopen van de bank nog voelen.
'De geur van oploskoffie geeft mij een instant thuisgevoel'
Mijn moeder dronk ‘s morgens rond een uur of tien een kop oploskoffie met warme melk. De geur van deze koffie geeft mij een instant thuisgevoel. Zelfs nog na veertig jaar. Waarschijnlijk kregen wij een glas ranja, waarbij we mochten kiezen tussen groen en oranje. Die geur van groene limonade ruik ik nu ook opeens weer. Nee, daar heb ik niet direct trek in.
Grappig hoe geuren gekoppeld zijn aan herinneringen en aan de bijbehorende emotie. We gebruiken onze geur veel meer dan we ons bewust zijn.
Sommige mensen hebben het met reizen. Bij aankomst op hun reisbestemming voelen ze zich meteen thuis door de geur van het land. En wat te denken van de geur van je kinderen, je lief. Of de kinderen die aan je vragen of je even wilt ruiken aan hun favoriete knuffel, want ‘die ruikt zo lekker’.
Nee, ik houd het even bij oploskoffie. Mmmmm…
Marieke Craamer