Afstand
Het jaar 2020 is met afstand het meest bewogen jaar dat ik heb meegemaakt. Daar moet ik wel bij vermelden dat ik de oorlog niet heb meegemaakt. Frappant is wel dat de pandemie opdook in het jaar dat in het teken stond van de viering van 75 jaar bevrijding. Het virus gaf ons een klein lesje in vrijheid. Bezoek kon niet spontaan of helemaal niet worden afgelegd.
Gelukkig was daar eerst de zomer en konden we allemaal nog - weliswaar op afstand - naar buiten om te genieten van de zon. Op anderhalve meter allemaal naar het strand. Te druk? Reserveer een museumbezoek en met een gelimiteerd aantal bezoekers was het alsof je een VIP-behandeling had gescoord.
Uit eten? Elk tafeltje voldeed, want alle tafels stonden opgesteld op gepaste afstand van je buren. Je kon je stoel weer zonder ongemak naar achteren schuiven. Het ongemak van ongewild het gesprek van je buren moeten volgen, behoorde hiermee ook tot het verleden. Al moet ik toegeven dat het ook wel eens aangename gesprekstof kon opleveren of uitkomst kon bieden voor ongemakkelijke stiltes aan je eigen tafel. Je erin mengen ging voor mij nog wel te ver.
’s Avonds een theatervoorstelling meepakken? Lekker intiem met dertig man het theater in. Helaas kwam daar de tweede golf en werden we allemaal teruggefloten. Niemand uitgezonderd. Algehele lockdown.
'2021 wordt het jaar van de prik, waarmee we het virus op afstand zetten'
Het jaar 2020 staat voor mij voor ‘Stil in mij’ (Van Dik Hout, 1994), als ik denk aan de slachtoffers van corona en de zorgtoeslag. 2020, een jaar waar ik graag afstand van neem. 2021 wordt voor mij het jaar van de prik, met de verwachting dat we het virus hiermee op afstand zetten. Een nieuw jaar, een nieuw begin.
Pieta van der Mark