Slappe oren
Nog steeds corona. Ik kan het woord bijna niet meer horen. Zelf ben ik geneigd bij dat woord radio of tv uit te zetten; maar dat is een laffe gedachte van mij en zo egoïstisch!
Wanneer het heel dichtbij in je familie komt, mag je echt bang zijn. Het dagelijkse leven gaat gewoon door; ook voor een jonge kater van een vriendin. Door de dierenbescherming wordt hij geholpen aan een plekje op zijn huid en moest kater Hannes, een terechte naam, een halskraag om. In paniek vloog hij bijna in de gordijnen!
Goede raad was in dit geval niet duur. Een babyrompertje bracht uitkomst. Op de foto kun je zien dat stoere kater Hannes van schaamte zijn oren slap laat hangen. Hij zo verliefd, in een rompertje!
Over slappe oren gesproken! Ik, als belegen senior, heb ontdekt dat mijn ouders mij met een klein weeffoutje hebben afgeleverd. Door de corona dragen wij een mondkapje waar ik iedere dag mee worstel. Het kapje past niet om mijn oren, vooral mijn rechteroor. In de flat of bij de winkels aan het Sluisplein, loop ik mijn mondkapje voor wegwaaien te redden of pak een reservekapje omdat het elastiek loslaat: ik heb een slap oor. Het elastiek heeft zo weinig houvast, zodat het over mijn oor zakt; nooit klappen gehad van mijn lieve ouders. Maar het kraakbeen van mijn oor gaat gewoon dubbel.
Wanneer ik nu een afbeelding zie van een prachtig konijn met lange slappe oren tot over zijn of haar mooie witbonte buikje, moet ik zo lachen. Gelukkig kunnen door de corona met een beetje zelfspot ook om onszelf lachen.
Je niet zielig en alleen voelen maar met een beetje zelfspot en humor jezelf en een ander op de been houden! Wat je door een coronakapje al niet kunt bedenken.
Ik pas in het rijtje van een kater met slappe oren van schaamte en een konijn met lange slappe oren. .
Ik voel me overal thuis!
Atti Smit-Ran
