Het is een vreemdeling zeker
Ik woon hier nu een ruim een half jaar en het is al die maanden al feest. De voorspelling vooraf was huiveringwekkend. Mijn stadsgenoten riepen vooraf: “West-Friesland? Zo’n dorpsgemeenschap kom je niet tussen man... !”
Niets is minder waar. Tijdens de noodgedwongen verbouwing van ons oude onverwarmde huis, stond iedereen klaar. Zelfs, nee juist, nu in de afgelopen koude weken. Na één bezorgd berichtje op Facebook werden we door 4 buren uitgenodigd om te komen slapen en eten. Ook stonden er in no-time 3 straalkachels van de buren in huis. Hartverwarmend. Letterlijk en figuurlijk.
Als ik in de voortuin werk word ik vaak zomaar aangesproken. “Leuk stukje in de Langedijker buurman!” Iedereen heeft en neemt zomaar de tijd voor een goed gesprek. Ook mijn enthousiasme over mijn vogelhobby biedt ineens veel warme contacten. Zo voelt het.
U vraagt zich vast af, hoe komt een mens op zo’n lofzang op Oudkarspel en Langedijk? Ik besefte me dit nadat een vrouwtje Sperwer vorige week een Vink had geslagen in mijn tuin. Het is de natuur. Sperwers eten kleine vogels. Zielig voor het Vinkje, maar het is de natuurlijke selectie. Hoe mooi ze ook zijn, als vogelliefhebber zie je zo’n vreemdeling, zo’n rover, liever niet.
Ik ben een vreemdeling, hier in Langedijk, en toch laat niemand me zo voelen. Ik word niet gezien als indringer of rover. Bij de natuurlijke selectie gaat het klaarblijkelijk om gedrag. Wie zich openstelt en warmte weggeeft, krijgt dat klaarblijkelijk ook terug.
Hoe koud het ook was, hier aan de Lange Dijk, een mens kan zich warm en welkom voelen. Mocht u zich aangesproken voelen: dankjewel.