Droomvrouw…
“Misschien ben je dan wel niet perfect, maar voor mij ben je meer dan genoeg...
Samen bereiken wij immers die hoogte waarop de ultieme liefde eenzaam de macht heeft, daar waar geen woorden nodig zijn om te weten dat het gewoon goed is, dat wij elkaar zijn en dat nooit een ander die band zal kunnen breken.
Natuurlijk maak ik mijn fouten en ook jij laat wel eens een steekje vallen, maar ach, dat compenseert zich door onze onvoorwaardelijke liefde aan elkaar.”
“Stop!”, roept de stem.
Ik ontwaak uit die droom en zie mijn vrouw naast het bed staan. “Wat is er aan de hand met je, je maakte de vreemdste klanken en gebruikte rare woorden. Gaat het wel goed met je?
Kom trouwens je bed uit, je zou me helpen met het schoonmaken van de woonkamer, luilak!” Ik voel mijn bonzend hart tot rust komen en stap weer de normale wereld van alledag binnen.
Zuchtend gehoorzaam ik en strompel, nog vol woorden, naar de badkamer. De douche doet me goed maar spoelt wel de gedachten weg die mijn slaap zo bezighielden.
Als ik beneden ben staat het ontbijt al klaar. Soms doe ik dat maar meestal zij... ik neem me voor attenter te zijn en morgen al eerste op te staan. Als ik, eerlijk gezegd een beetje tijdrekkend, de kamer aanval met de stofzuiger, zie ik haar de keuken een frisse beurt geven. Vertederd zie ik het gebeuren en weet dat die nachtelijke droomwoorden er niet voor niets waren.
Ik doe de stofzuiger uit en loop de keuken in. Onverwacht sla ik mijn armen om haar heen en druk een kus op haar voorhoofd.
“Wat doe je nou, gekkie?”, vraagt zij verbaasd.
Ik haal mijn schouders op en mompel: “Ach, dat ging vanzelf, kon me niet inhouden. Zal ik koffie zetten?”