Te laat van huis
‘Ik heb nog een tip voor jullie,' zei zoonlief bij de achterdeur.
Het was zondagmorgen 9 mei, koffietijd en moederdag.
‘Slik vooraf een paracetamolletje.'
Een paracetamolletje? Van wie had hij die wijsheid? Even later, toen hij weg was, volgden we zijn advies; we slikten een pil en maakten ons klaar voor vertrek. Doel: onze eerste vaccinatie in Uitgeest, ‘s middags om 13.30 uur. In één uurtje moest dat toch te fietsen zijn? Om kwart over twaalf verlieten we monter huis en haard, met achter in de fietstas de ingevulde gezondheidsverklaringen, rijbewijzen, regenkleding en appels en koekjes voor onderweg. Broeierig weer, de pittige zuidoosten wind hadden we tegen. Via de Boekelermeer reden we langs weilanden vol pinksterbloemen en zwarte schapen richting Akersloot. Mijn lief fietst elektrisch, ik niet, de sportschool is al maanden dicht en gaandeweg raakte ik steeds vaker achterop. Het was inmiddels één uur, in het centrum van Akersloot haalde ik haar bij en zag tot mijn teleurstelling dat het vanaf daar nog vijf kilometer naar Uitgeest was. Vijf kilometer, zover? Dichtbij klonk dreigend gerommel van onweer. De lucht kleurde zwart, het zweet stond inmiddels op mijn voorhoofd en mijn benen voelden zwaar toen we het hoge viaduct opgingen over de A 9 naar Uitgeest. Hopelijk lag dat vaccinatiecentrum vooraan in het dorp. Maar, nee hoor. Toen we Uitgeest bereikten, nergens dat gele bord naar het prikpunt, op goed geluk fietsten we door. Mijn lief weer veel harder dan ik, ver voor me zag ik haar de weg vragen aan een meisje op een wit paard en daarna in mijn richting gebaren dat we door moesten. Verderop hield ze een man aan, hijgend kwam ik naderbij en hoorde hem nog net zeggen: ‘Bij de Jumbo linksaf.'
Vlug staken we de weg over, raceten langs de supermarkt een wijk in en ik hoopte nu toch snel dat gele bord te zien. Ik was bekaf. Maar nee, door moesten we, wéér een hele lange straat af, er kwam geen eind aan en op mijn horloge was het nú half twee. ‘Ik zie het bord!' riep plotseling een bevrijdende stem voor mij.
Tot mijn grote opluchting ontwaarde ik doodop iets geels in de verte. Eindelijk!
In mijn gedachten las ik de verlossende letters al: GGD FINISH.