Ik ben er niet...
Als je ouder wordt, wordt het allemaal wat minder, tenminste bij mij, jullie hebben daar waarschijnlijk geen last van. Was ik ooit die ‘stralende schoonheid’, waar mannen bewonderend naar keken en vrouwen minutenlang sprakeloos voor applaudisseerden, nu is dat toch wel een heel stukje minder! Als ik in voorgaande zin wat overdreven heb, dan was dat mijn jeugdige overmoed die toen zeker aanwezig was. Ik had toen het gevoel dat de dag van morgen mijn dag zou worden en ik een wezenlijke bijdrage aan deze wereld zou kunnen leveren. Die wereld zat echt op mij te wachten! Ik voelde kracht en energie, wie kon mij wat maken? En nu? Nu probeer ik dagelijks nog wel te redden wat er te redden valt, maar gebrek aan lijn-discipline en algeheel verval zorgen ervoor dat ik die strijd verlies, ook geestelijk. Die wereld draait door, ook zonder mijn bijdragen. Ik probeer me er wel eens uit te redden door grappig te willen zijn, overdreven macho-achtig gedrag te vertonen, maar ben dus volstrekt kansloos. Ik zal dus moeten toegeven aan dat proces van verouderen en het dan maar van mijn dromen moeten hebben. Want die blijven! Al wordt mijn fantasie serieuzer en zeker meer contemplatiever ( ja, zoek dat woord maar eens op, luilak!). Ik pruttel niet langer als mijn vrouw opmerkt dat ik ‘normaal moet doen en niet moet denken nog 20 te zijn..!’ Ik knik dan stilletjes en weet dat ik haar nog altijd nog net zo aantrekkelijk vind als 50 jaar geleden, zie niet dat ook zij wat minder jeugdig is als weleer, ja, liefde maakt wel degelijk blind... Zou zij mij dat ook vinden, ik durf het haar eigenlijk niet te vragen. Stel je eens voor dat ze in een onstuitbare lachbui uitbarst! Nee, ik hou me gedeisd en beweeg me onopvallend door het dorp, ik ben er niet!