Gunfactor
Ik geef het toe: ik ben een gunman. Geen pistolendrager, maar iemand die een ander graag wat gunt. Jaloezie is mij vreemd; ik huldig het standpunt dat er genoeg is. Voor iedereen. Genoeg liefde, genoeg eten, genoeg ruimte, genoeg vrijheid. Als handelaar in muziekinstrumenten heb ik dan ook geen concurrenten, alleen maar collega’s. En die gun ik ook klanten, een inkomen en een bestaansrecht. Maar er bestaat ook zoiets als de gunfactor. En daar wil ik even met u bij stilstaan. Dit ongrijpbare fenomeen wortelt diep in de menselijke psyche. Als je vriendelijke buurman in Langedijk een nieuwe glimmende boot heeft, dan gun je hem dat (want 'hij werkt zo hard/hij heeft zo’n moeilijke tijd achter de rug/hij heeft zo’n leuke hond…' vul maar in). Maar als de andere 'nietzofavoriete' buurman exact dezelfde skuit zou aanschaffen komen er sentimenten als 'patser/waar doet hij het van/waarom een nieuwe?' in uw hoofd. Niets aan de hand hoor, hebben we allemaal. De ene hardrijder komt er met een opmerking vanaf, de ander mag meteen een belediging in ontvangst nemen. En op kleine schaal: het lieve familielid dat een scheve schaats rijdt wordt anders bejegend dan die onbekende uit de krant. Het ene kind krijgt wel toestemming, het andere niet. Vijf dagen sporten en dan als beloning twee dagen snacken. Of doneren aan de zieke zeehondjes in de Sahel, en niet aan het Astmafonds. Juichen voor je cluppie en de middelvinger voor de tegenstander.
Meten met twee maten? Welnee joh, de gunfactor steekt zijn kop weer op. Menselijk en soms onwenselijk. Tot slot: ik gun u al het geluk van de wereld. Tot volgende week! En daarna ook…