Zekerheid
Mijn vader zei altijd: je hebt maar één zekerheid in het leven je dat is dat je dood gaat. Vroeger vond ik het een beetje een stomme uitspraak. Er waren toch meer zekerheden? Maar in de loop der jaren en met meer levenservaring is het een uitspraak die ik mijzelf ook steeds vaker hoor zeggen.
Het is niet de uitspraak op zich, maar alles wat er achter ligt verscholen. Want wat zeg je eigenlijk écht? Of wat heb je meegemaakt dat je weet dat doodgaan je enige zekerheid is? In het geval van mijn vader een bewogen kindertijd. Van een vrolijke, onbezorgde peuter met welgestelde ouders, naar een ondervoede peuter, in een Jappenkamp belanden en vechten om te overleven. Als dát je basis is begrijp ik de uitspraak.
En al is er hier geen oorlog gaande, ook wij kunnen kampen met zaken die ons leven in één keer een geheel andere wending kunnen geven. Neem het afgelopen jaar alleen al. Wie had kunnen voorspellen dat er een pandemie zou komen die alles op zijn kop zou zetten? Die van hardwerkende ondernemers zonder zorgen gebroken mensen met diepe schulden zou maken? Dat de zekerheid van onderwijs, naar school gaan, veranderende met ouders in de rol van ploeterende leraren? Dat corona van knuffelende opa’s en oma’s afstandelijk senioren maakte?
'Ineens verviel de zekerheid van voldoende toiletpapier'
In het begin van de pandemie verviel ineens de zekerheid van voldoende toiletpapier en als je dáár al niet van op aan kon, hoe moest het dan in vredesnaam met de rest van alle dagelijkse zaken?
Het lesje loslaten van zekerheden hebben we denk ik allemaal op onze eigen manier gehad het afgelopen jaar. Dus ja, ik zeg ook wel eens: je hebt maar één zekerheid in het leven je dat is dat je dood gaat. Mijn achterliggende gedachte: Accepteer wat je niet kunt veranderen, zoek verandering die acceptabel is en vind de balans tussen deze twee. Maar vooral: geniet van het leven, van het nú.
Marieke Craamer