Waarom huil ik?
Soms huil ik van hulpeloosheid, van pijn of van onderdrukking.
Niet alles kunnen we begrijpen. Sinds ik naar Nederland kwam, heb ik via de Alkmaarse kerk Ron leren kennen. Ik noemde hem zelfs engel op aarde. Ron hielp me zo veel. Met verhuizen, en wanneer iets in mijn huis moest gerepareerd, belde ik Ron. Ron is altijd rustig. Hij heeft een lieve vrouw en drie geweldige dochters. Hij verbouwt wat groenten en fruit. Zoals alle Nederlanders fietst hij dagelijks. Hij hielp nieuwkomers de taal te leren als vrijwilliger bij de kerk in Alkmaar en werkte als vrijwilliger om daklozen te helpen.
Onlangs kreeg ik van Rons vrouw te horen dat hij een hersenbloeding heeft gehad. Het was verdrietig nieuws om te horen. Ik hoorde dat Ron geen hoop had om beter te worden. En dat hij in het verpleeghuis gaat wonen. Ik huilde veel. Ik vroeg mijn God waarom? Ron is een persoon met een gezonde levensstijl. En een geweldige familie en een mooie ziel die graag anderen helpt. Waarom zou hij het normale leven moeten verliezen? Ik huilde, ik huilde. Ik voelde me hulpeloos. Waarom brengt de pijn dat machteloze gevoel.
Maar hoe sterk accepteert Mieke, zijn vrouw, de situatie en hoe geduldig is zij. Ik heb geduld en geloof geleerd van Mieke. Gewoon accepteren en proberen om met de huidige situatie mee te leven, dat geeft kracht om door te gaan. Ik bid dat er wonderen gebeuren en dat Ron genezen zal en naar zijn familie kan terugkeren.
Misschien moet ik weten dat mijn stille tranen die tegen mijn wil rollen, geen teken van zwakte zijn, maar een teken van menselijkheid. En dat het kind in mij weigert op te groeien of te veranderen. Ondanks de wreedheid van het leven.
