Lente
Ik zit op mijn knieën in het grind. De gevel was tijdens heien per ongeluk voorzien van een extra gat. Dat moet dicht. Geen gezicht. De grote werkzaamheden zijn achter de rug, nu krijgen we de tijd om alles af te maken.
Achter mij hoor ik ook getik. Zonder om te kijken denk “Zal wel weer de Specht zijn.” Als ik na wat minuten opsta, kijk ik een overijverige Pimpelmees in de ogen. Hij slaat me even gade. Alsof hij zeggen wil: “Is die lange man te vertrouwen?” Na een blik van verstandhouding gaat meneer verder. Hij hakt met zijn piepkleine snaveltje in de opening van het vogelhuisje bij het garagepad. Als ik wat verder weg ben hoor ik meneer luidkeels roepen. Naar mevrouw Pimpel, welteverstaan. Als hij de aandacht heeft gaat ie onverdroten voort. Hakt symbolisch de ‘deur’opening van het nieuwe onderkomen op maat. De uitslover. Alsof hij dit hele huisje voor haar heeft gefabriekt. Nou niet dus, dat deed Meeuwisse, met zijn kleinzoon. Na lang aandringen inspecteert mrs. Pimpel het beoogde onderkomen. Even naar binnen. En hopsa na 10 seconden er weer uit. Ze is niet tevreden en vliegt weg. Meneer mag nog even symbolisch hakken. En zo gaat het schouwspel de hele middag door. Aandoenlijk. De lente is na de kou, sneeuw en het ijs in volle omvang losgebarsten. Ik maak intussen het derde gat in de gevel dicht met het cement dat mijn lief zojuist aanmaakte.
Samen verder (ver)bouwen aan ons nieuwe oude huis aan de Dorpsstraat. We zijn net Pimpelmezen. Het is lente.