'Het vak van glazenier is niet romantisch'
LANGEDIJK - Marije Wolfswinkel uit Oudkarspel heeft aan De Mossel een prachtig glasatelier. Deze ‘selfmade woman’ heeft door stug doorzetten en altijd vooruit blijven kijken, zelfs onlangs een belangrijk kwaliteitspredikaat behaald als glazenier. In januari behaalde ze als eerste glasatelier in Nederland het certificaat Erkende Restauratiekwaliteit Monumentenzorg (ERM). "Daar heb ik de afgelopen negentien jaar heel hard voor gewerkt! Ik ben er erg trots op."
door marsha bakker
'Doorzetters en aanpakkers mogen solliciteren'
Wat het certificaat in het kort zegt is dat opdrachtgevers die Marije inhuren gegarandeerd zijn van ambachtelijk vakwerk. Ook is ze in het bezit van het EVC-branchediploma glazenier. Daarnaast staan er inmiddels al heel wat prestigieuze restauratieprojecten op haar naam, zoals de Grote Kerk in Alkmaar, waar zij nog steeds als restaurateur aan verbonden is, de Noorderkerk in Hoorn en het Sweelinckcollege in Amsterdam. Dichtbij huis verzorgde ze de restauratie van glas-in-loodramen in de Johannes de Doper in Noord-Scharwoude en ontwierp en plaatste ze twee nieuwe ramen met eigen ontwerp met thema 'Geboorte' en 'Pinksteren' in de Allemanskerk in Oudkarspel. "Dat laatste was een hele bijzondere opdracht van Marieke Neesen-Barten, die me vervolgens weer nieuw werk opleverde. In elk vak, maar zeker als glazenier, moet je van iemand een keer een kans krijgen om te laten zien wat je kan."
Roerige tijden
Sommige kansen krijg je, andere pak je. En soms is het ook het lot dat een duwtje in de juiste richting geeft, daarvan is Marije overtuigd. "Ik heb een aantal roerige jaren achter de rug, waarin het ook heel anders had kunnen lopen. Na mijn studie Kunstgeschiedenis wist ik nog niet helemaal wat ik wilde gaan doen, dus werkte ik in een Amsterdamse smartshop. Toen deze markt zich vooral in Spanje aan het ontwikkelen was, toog ik naar Barcelona om daar een smartshop te beginnen. Maar door de Spaanse regeltjes en een heleboel tegenwerking mislukte dat. Met m'n ziel onder mijn arm bleef ik daar toch wonen."
Lees verder op pagina 5