Weerbarstige tafels
Laatst las ik het bericht dat de tafels waarop de handtekeningen voor de capitulatie op 5 mei 1945 in hotel de Wereld te Wageningen gezet waren, toebehoorden aan het (voormalig) Zeemanshuis in Egmond aan Zee. Heel bijzonder!
Over tafels gesproken. Ik zie ons weer zitten aan de lange eettafel: Pa aan het hoofd. Ma dicht bij de keuken aan de andere kant. Tien kinderen. De bordjes: die van pa en de oudste kinderen rijkelijk gevuld met vlees. Die van de jonkies (waaronder ik) een paar kleine stukjes. Als toetje meestal havermoutpap of griesmeel. Soms pudding (!). Halverwege stond ma meestal op om het restant van de pap met warm water bij te vullen. Dan was er ook nog dat klierige broertje naast mij die stiekem in mijn toetje spuugde. Hij wist dat ik het dan niet meer lustte. Omdat ik jankte kreeg ík op mijn kop en niet hij.
'Omdat ik jankte kreeg ik op mijn kop en niet hij'
Jaren later: het wekelijkse gedoe rond de vergadertafel alwaar doorgaans boze blikken, zucht- en steungeluiden, verhitte gezichten, gebalde vuisten en ouwe koeien ter tafel werden gebracht. En een voorzitter die niet kon voorzitten ondanks de klappen met de hamer. Oh ja, ter ere van mijn pensioen mocht er een buikdanseres op de tafel dansen.
Ooit had ik een heftig conflict over een tafel. Samen met een maatje begeleidde ik assertiviteitstrainingen. Totdat ik een collega trof die per se een tafel in de groep wilde zetten. ‘Ben je nou belatafeld,’ zei ik. ‘Een groep moet open zijn en rond, geen obstakel ertussen! Dus ook geen gerotzooi onder een tafel. Helaas, ze bleef maar doordrammen. Heel assertief deed ik de groep toen in mijn eentje, tot woede van de directie.
Een tip: Mocht u echt iets belangrijks te vertellen hebben, doe dat nooit aan tafel! Je wordt geheid afgeleid. Door een verdorde bloem, een vlekje op het kleed, een dwangmatig knippende pen, een kriebelende snorhaar, de nieuwe buurvrouw enzovoort.
© Tom van Rossum