De Wandelclub
Ik had er laatst weer vreselijk last van. Van de Wandelclub. Op straat ziet het er gezellig uit hoor, van die lieve mensen op leeftijd met twee van die skistokken in de hand die ze parmantig heen en weer zwaaien. Precies op de maat van hun net iets grotere stappen dan normaal. Het is als Theeleuten 2.0. Je hebt je beweging en je kunt lekker bijbeppen met je vriendinnen. Helemaal niks mis mee dus.
Tenzij je af en toe last hebt van een nachtelijke Wandelclub zoals ik. Daar is van alles mis mee.
'Mama, ik hoor een bzzzz'
Om diverse redenen hebben mijn kinderen ‘s nachts de neiging om uit hun bed te klimmen om mij van die reden op de hoogte te stellen. Meestal een reden die ze zelf hadden kunnen oplossen, zoals ‘mijn kussen is gevallen’, ‘mijn voet is koud’ of ‘ik ben mijn knuffel kwijt’. Nou en!?
De ergste is om midden in de nacht een twijfelend jongetje naast je hoofd te ontdekken met de tekst ‘eh, eh, nou, eh, ik weet het niet.’ Ga terug naar je bed dan!
Wapperend en klapperend
Natuurlijk moeten nachtmerries en nachtelijke ongelukjes wel opgelost worden. Dat zijn nou bij uitstek dingen die niet overdag gebeuren. ‘Mama, ik hoor een bzzzzz’ kan ik ook moeilijk negeren. In onze tijd in Oeganda was ik er erg op gebrand om alle muggen à la minute om te brengen, omdat ze malaria bij zich kunnen dragen. Die gewoonte zit er hier nog steeds in. ‘s Zomers spring ik regelmatig midden in de nacht als een melaatse door hun slaapkamers om al wapperend en klapperend die storende beesten te vermoorden.
Lekker kussentje van afrohaar
Het kost me gemiddeld zo’n vijf nachten om weer van het wandelgedrag te komen. Niets anders helpt dan het storende kind consequent en keihard terug naar bed sturen, al is het drie keer in de nacht.
Behoorlijk killing voor mijn nachtrust, maar vooral tegenstrijdig met mijn gevoel. Het liefst zou ik zo’n warm lijfje bij me in bed trekken en mezelf er vervolgens omheen draperen. Kinderen zijn toch een soort grote versie van een slaapknuffel. Zeker Patrick, die met zijn grote bos afrohaar altijd een zacht kussentje voor me heeft.
Dubieuze mijlpaal
Al met al denk ik dat ik binnenkort een belangrijke (doch enigszins dubieuze) mijlpaal in mijn leven ga behalen. Ja, ik word dit jaar 40, maar die bedoel ik niet.
De mijlpaal is dat ik binnenkort het keerpunt bereik waarop ik meer doorwaakte nachten dan doorgeslapen nachten heb. Ik zal het zeker gaan vieren door mezelf op een extra grote kop koffie te trakteren.