Net mensen
Woensdag 31 maart. De zon schijnt. Twee artikelen in het Noordhollands dagblad grepen mij aan. Eerst het verhaal over een buschauffeur in Bussum die in plaats van de rem op het gaspedaal drukte. Met betraande ogen luisterde hij naar de officier van justitie die hem aanmerkelijke schuld verweet voor de dood van een 37-jarige zwangere moeder. Haar man vroeg zijn zoontje welke straf de chauffeur moet krijgen. Het knulletje antwoorde: ‘een knuffel en een kus omdat die man ook heel verdrietig is.’
Kinderen zijn eerlijk. Ik dacht terug aan dat ruziënde echtpaar dat ik ooit begeleidde. Ze luisterden niet naar elkaar, gaven elkaar de schuld enz. In de kamer zat een kind van zes jaar braaf met lego te spelen. Stiekem hoopte ik dat hij niet weggestuurd werd. Ik vroeg aan de vrouw welke verwachtingen zij ooit had van het huwelijk. Aarzelend: ‘een lieve man die mij steunt en begrip voor me heeft.’ Daarna was het de beurt aan hem: ‘een lieve spontane vrouw van wie ik graag kinderen wilde.’
‘Nou daar merk ik anders niks van’, riep het mensenkind. ‘Jullie lopen altijd op mij te brommen!’
Het tweede artikel in dezelfde krant ging over een langgestrafte crimineel die in de gevangenis biologische groenten verbouwde en deze aan de voedselbank wilde schenken. Na zijn straf ging de gevangenisdirecteur met hem samenwerken. Ze richtten een stichting op: ‘herstel en terugkeer’, een organisatie die zich inzet voor betere integratie van ex-gedetineerden in de samenleving. De directeur schreef ook een boek genaamd: ‘Net mensen.’
Een dag later, geen 1-april-grap, wringt Mark Rutte zich in allerlei bochten om recht te praten wat krom was. Net een mens, dacht ik. Nog een dag later las ik een berichtje dat er in Alkmaar een filmpje was verspreid van een jongen die zich van het leven beroofde. Diep tragisch. De jonge filmer handelde waarschijnlijk uit emotionele bewogenheid en besefte niet wat de gevolgen waren. Ook een mens…
©Tom van Rossum