'Schelden doet geen pijn. Totdat het persoonlijk wordt'
LANGEDIJK - Schelden doet geen pijn, zeker niet als je alle scheldwoorden uit het boek wel een keer om je oren hebt gehad. "Maar als het persoonlijk wordt, dan word ik woest. Dan ben ik toch net even meer de mens Linda dan de agent Linda", aldus wijkagent Linda Manshanden, deze maand al 25 jaar werkzaam bij de politie, waarvan vier jaar als wijkagent in Langedijk.
Wijkagent Linda Manshanden zit 25 jaar in het vak
Ze laat een foto zien van zichzelf, 25 jaar geleden, jong koppie en net klaar met de politieopleiding. "Schattig hè?" lacht ze, "En nog vol idealen." Niet dat ze die nu niet meer heeft, integendeel. Ze gelooft nog steeds in het goede van de mens. Net als dat ze nog steeds haar grote verantwoordelijkheidsgevoel heeft: de reden waarom ze überhaupt agent werd. En omdat haar vader altijd bij de politie wilde, maar het nooit is geworden door omstandigheden. Haar idealen zijn door de jaren heen wel op de proef gesteld. "Ik ben nog van de oude stempel: je hebt je aan de wet te houden en van andermans spullen blijf je af. Ik geloof niet in altijd maar straffen uitdelen, maar ik vind wel dat het respect voor de wet soms ver te zoeken is. Dat hoeft gewoon niet, deze regels en afspraken zijn niet voor niks bedacht. Hou je er gewoon aan."
Communiceren
Ook gelooft ze heilig in de kracht van communiceren. Praten, overleggen, de pijnpunten vinden en dan tot een oplossing proberen te komen is bijna dagelijkse kost voor Linda en haar collega's. "Veel van de problematiek die je als wijkagent tegenkomt in een gemeente als Langedijk, zit in conflictsituaties. Tussen buren, echtelieden, tussen jeugd en omwonenden, tussen jeugd onderling. Onze taak is signaleren waar het conflict is en er meteen wat mee doen, of het overdragen aan instanties die dat beter kunnen." De meeste situaties kunnen Linda en haar collega's Anne Kees en Afra gelukkig prima af met een gesprek van mens tot mens. "Je ziet het bijvoorbeeld ook op televisie bij meester Frank Visser. Dat zijn wel extreme gevallen natuurlijk, maar meestal is de angel eruit omdat er naar ze wordt geluisterd. Wat is er aan de hand, hoe heeft het zo ver kunnen komen en hoe kunnen we het samen oplossen? Ik vind dat altijd enorm interessant. Ik word er niet moedeloos van. Als ik dat ga voelen, moet ik echt wat anders gaan doen."
Loslaten
Eens in de zoveel tijd worden de complexere cases besproken in het Zorg- en Veiligheidshuis. Hier werkt een netwerk van partners zoals politie, openbaar ministerie en gemeente samen om multiprobleemgezinnen, criminaliteit en ernstige overlast aan te pakken. "Soms is het fijn om even follow-up te krijgen van een situatie waarbij wij betrokken zijn geweest, maar die we vervolgens uit handen moesten geven. Toch leer je in dit vak ook vrij snel om los te laten. Om dingen te laten waar ze horen. Je kunt niet alles oplossen, bij lange na niet."
Hangen
Hangjeugd is een van die zaken die van alle tijden is. "Corona maakt het probleem niet minder, wel minder zichtbaar. We kennen natuurlijk de populaire plekken en gaan daar regelmatig langs. Soms zelfs nog liever in m'n eentje dan samen met een collega. Het praat gewoon makkelijker, ik behandel ze met respect en krijg dat bijna altijd terug. Soms is dat hangen uit verveling, maar ruim dan tenminste je zooi op. Niet zelden wil of kan zo'n jongere liever niet thuis zijn. In deze coronatijd zullen ze wel moeten. Gelukkig is de avondklok nu met een uurtje opgeschort."
Avondklok
Door de coronamaatregelen zijn Linda en haar collega's wel opgescheept met extra taken. "Achter de deur kunnen we niets. Als mensen besluiten lak te hebben aan de maatregelen en toch bij elkaar kruipen, dan is dat teleurstellend maar niet strafbaar. Wel letten we op de avondklok. Ben je om 22.15 uur nog op straat dan krijg je het voordeel van de twijfel. Maar fiets je om 01.30 uur voorbij, dan krijg je die boete van mij hoor."
Rode lap
Initiatieven als buurtbemiddeling en het Ogen & Orenproject worden erg gewaardeerd. "Zij nemen ons veel werk uit handen en zijn daarbij met recht onze extra ogen en oren. Daarnaast werken wij als politieagenten bij sommige lieden soms als een rode lap op een stier, terwijl de mensen van buurtbemiddeling juist meteen de angel uit een situatie kunnen halen. Ook vanuit de bewoners horen we veel lof over deze vrijwilligers. Elke dorp of gemeente zou zo'n groep moeten hebben, het werkt heel goed. In steeds meer gebieden staan zulke mensen gelukkig ook op. Al is het in steden minder makkelijk te realiseren. Dan zou je het per wijk of buurt kunnen bekijken."
Dood en verderf
Tijdens haar opleiding liep Linda stage bij diverse bureaus in Amsterdam en ook in haar eerst dienstjaren was ze daar gestationeerd. "Van grappige tot walgelijke situaties, dood en verderf, drugs en heel veel ongelukken; ik heb daar echt van alles gezien en meegemaakt. Zeker toen ik werkte op bureau Nieuwezijds Voorburgwal. Toch was het een mooie tijd en ik leerde er bovendien dat je netwerk enorm belangrijk is als je agent bent. Het team waarin je zit, de mensen die je opvangen. Bovendien heb ik er mijn engelengeduld gekweekt, iets waar collega's soms jaloers op zijn." Lachend geeft ze als voorbeeld een zwaar beschonken iemand die zorgt voor veel overlast en wel weet dat ie fout zit, maar het niet wil horen. "Ik herhaal rustig zeven of acht keer wat ik van hem wil, hoor. Net zo lang tot het kwartje valt. Mijn collega is het dan alláng zat", lacht ze. Je moet het sowieso bont maken, wil je Linda op de kast krijgen. "Ten eerste zit het in mijn karakter, ik ben een rustig persoon. Ten tweede weet ik dat een reactie altijd een tegenreactie oproept. Als ik rustig blijf, ook tegenover een verward person of iemand die de emoties heel hoog heeft zitten, dan wordt diegene uiteindelijk ook rustig. Laat maar even uitrazen, het is niet persoonlijk."
Maat is vol
Eén keer lukte dat niet. "Tegenwoordig wordt er zo makkelijk gescholden hè, met de ergste dingen. Schelden met het woord 'kanker' bijvoorbeeld, daar gruw ik van. Ik heb zelf twee keer moeten dealen met deze ziekte en die emotie van wat ik heb meegemaakt is er nu eenmaal. Maar negen van de tien keer doet het me niks, schelden doet geen pijn en het is niet persoonlijk tegen mij bedoeld. Tot ik een keer zo verschrikkelijk werd uitgescholden door een jonge griet met kanker dit en kanker dat, en ik een paar keer had gewaarschuwd dat ze beter kon stoppen. Toen was de maat vol." Ook zal ze die keer dat ze aanwezig was bij een verdrinking nooit vergeten. "Het ging om een jong kind, dat even aan de aandacht van de ouders was ontsnapt en vervolgens in het water werd gevonden. Verschrikkelijk. Ik had zelf net zo'n lopertje thuis. Toen we verhuisden naar een waterrijke buurt was een groot hek om de tuin het eerste wat we neerzetten."
Scheiden
Verder kan ze werk en privé gelukkig heel goed scheiden en neemt ze het niet mee naar huis. "Sowieso is er bij de politie goede nazorg aanwezig. In de meldkamer wordt al geregeld dat iemand met je komt praten na een eventueel traumatische ervaring. Ik kan er op zich thuis over praten, maar doe dat liever net om mijn gezin te beschermen. Ik heb een collega en vriend die ik nog van de opleiding ken. Aan hem kan ik alles vertellen, dat is meestal al genoeg."
Momenteel is Linda betrokken bij de opleiding van agenten die net beginnen. "Ik merk dat dat echt mijn ding is. Daar hoop ik me de komende jaren verder in te kunnen ontwikkelen, naast mijn werk als wijkagent. Ik ben nog nooit met tegenzin aan een werkdag begonnen en ben nog lang niet klaar bij de politie."
