Het is hartverwarmend om Nico te horen praten over zijn ritjes op de duofiets.
Het is hartverwarmend om Nico te horen praten over zijn ritjes op de duofiets. (Foto: aangeleverd)

'Hup, we gaan fietsen!

Elke woensdagochtend stapt de 71-jarige Nico Portegies op de duofiets samen met een bewoner van De Amberhof, een onderdeel van woonzorgcomplex De Loet. Hier wonen mensen met dementie in kleine groepen in een huiselijke, herkenbare omgeving. “Ik probeer ze 'te pakken', want ze staan niet meteen te trappelen om mee te gaan”, zegt hij lachend.

Door Petra van den Berg

Op zoek naar een zinvolle tijdsbesteding nu hij met pensioen was, ging Nico het gesprek aan met een medewerkster van het VIP. Inmiddels alweer vier jaar geleden is hij naar aanleiding van dat gesprek begonnen met ritjes op de duofiets met bewoners van De Amberhof. “De bewoners blijven in eerste instantie liever zitten, hebben zo hun eigen gedachtes en willen eigenlijk niet zoveel.” Maar bewegen is gezond en dus zet Nico alles op alles om ze toch zover te krijgen dat ze naast hem op de fiets stappen. Tijdens deze ritjes gaat Nico opzoek naar een stukje herkenning voor degene die op dat moment met hem meefietst. Een bekende straat, het Witte Kerkje, de markt, winkelcentrum 't Loo... Het kan van alles zijn. Nico weet heel goed, dat een echt gesprek niet goed mogelijk is en waarschijnlijk wordt het fijne fietstochtje snel weer vergeten. In dit geval wijzen uitingen van tevredenheid of juist het uitblijven daarvan echter niet op een weloverwogen oordeel over de situatie. Daarom weerhoudt het hem er niet van om te proberen de mensen 'een momentje' mee te geven.

 “Ze herkennen me niet, dat plezier heb ik er niet van.” Hij is ervan overtuigd dat, ondanks dat hij niet of nauwelijks feedback krijgt, de mensen ervan genieten of in elk geval dat het goed is voor hun gezondheid om even buiten te zijn en te bewegen. Mooi dat Nico zo goed in staat is de mens achter de dementie te zien.


Het is hartverwarmend om Nico te horen praten over zijn ritjes op de duofiets. Natuurlijk hoop ik, net als iedereen, dat ik geen gebruik hoef te maken van een dergelijke voorziening. Maar mocht het moment komen dat ik mij niet meer zou zijn, dan hoop ik dat er 'een Nico' is die voor nét dat beetje sjeu in het leven zorgt. Meer informatie: www.vipheiloo.nl