Heilooër in Beeld
Kim Leeuwerke
door: Yvonne ten Bruggencate
Deze week een dame die veel mensen waarschijnlijk kennen van de gezellige bloemenwinkel bij het Stationsplein: www.bloemenbijkim.nl.
Wie ben jij?
Ik ben Kim Leeuwerke, 41 jaar geleden geboren in Heemskerk in een fijn gezin met een zus, Ilse, die drie jaar jonger is en hond Boris. Sinds mijn zus een aantal jaar geleden naar Laag Soeren verhuisde hebben we eigenlijk meer contact dan toen ze om de hoek woonde. We bellen en appen elkaar regelmatig.
Arnold kwam ik 18 jaar geleden tegen op de kermis in Beverwijk, waar hij met vrienden en ik met vriendinnen op pad was. Hij had net een appartement gekocht in Beverwijk. Ik woonde op de zolderkamer bij mijn ouders, die helemaal verbouwd moest worden en naarmate de tijd verstreek en wij het nog steeds gezellig hadden hielp ik ook mee met de verbouwing en inrichting. Zo kon ik er mooi bij in toen het klaar was!
We hebben een dochter, Sterre van 16 jaar, die nu haar eindexamen doet. Het is een heerlijke meid. Nu zal elke moeder dat zeggen van haar dochter maar het is echt waar! Ze wil graag kinderarts worden. Een aantal jaar geleden heeft ze ITP gehad (in het kort een ziekte waarbij je te weinig bloedplaatjes hebt en een verhoogde kans op bloedingen) en zijn we heel regelmatig bij de kinderarts geweest (dokter Dirk). Echt een arts die met de kinderen praat en de ouders er af en toe bij betrekt waardoor ze zei; Dat wil ik later ook gaan doen!
Dat ik al heel jong in de bloemen wilde was wel duidelijk. Ik was altijd aan het knippen, plakken, kleuren en altijd creatief bezig. Stage lopen toen ik 16 was deed ik dan ook in een bloemenwinkel, en verkocht was ik! Twee jaar naar een school in Haarlem, daarna twee jaar naar Amsterdam om de opleiding te volgen tot bloemiste. Mijn stage heb ik afgemaakt bij Rinus de Ruyter in Heemskerk en ik ben daar 19 jaar blijven werken. Heerlijk bedrijf, fijne collega’s maar het begon te kriebelen. Toen heb ik de stap gezet om Bloemen bij Kim te starten.
Wat zou je graag nog eens over doen?
Er is niet iets wat ik over zou willen doen. Ik geniet van de leuk dingen die ik heb gedaan; Met vriendinnen borrelen, op de racefiets in Italië van een berg af racen, Stage lopen bij een bloemenwinkel in Londen met een vriendin, hockeywedstrijd kijken bij Sterre, Nieuwjaarsduik, bruidsboeket maken voor mijn zus, het zijn van die kleine dingen.
Waar ben je trots op?
Op mijn gezin! Als het daar goed mee gaat, dan gaat het met mij ook goed! En natuurlijk ben ik ook trots op de winkel, werken met prachtige materialen, mooie gesprekken voeren met klanten waar ik vreselijk van kan genieten! En op mijn ouders! Mijn moeder is begin vorig jaar ziek geworden en heeft een heftig jaar achter de rug met chemo en bestralingen. Ze is nu gelukkig op de goede weg en zij hebben zich er geweldig doorheen geknokt. Niet alleen mijn moeder maar ook mijn vader, want ook zijn leven stond en staat op z'n kop. Maar ze doen het goed samen!
Door de pandemie beseffen we des te meer dat we mooie herinneringen moeten maken, geluk zoeken in de kleine dingen om je heen. Knuffelen met mensen die je lief hebt. Dat is iets wat ik vreselijk mis nu.
Verder nog iets?
Ik spaar ansichtkaarten met fietsen erop. Ik heb er echt al ontzettend veel. Vriendinnen van mij vliegen en zo krijg ik kaarten van over de hele wereld. Als ik jarig ben dan komen de kaarten met een fiets erop ook door de brievenbus. En bijna niet één dezelfde, bijzonder toch?