HEILOOËR IN BEELD: Jacqueline Molendijk in hol van de leeuw

21 augustus 2021, 17:06 Algemeen

HEILOO - Regelmatig brengt Nieuwsblad Heiloo inwoners van het dorp in beeld, die absoluut iets te vertellen hebben. Deze week worden de vragen afgevuurd op Jacqueline Molendijk.

Door Yvonne ten Bruggencate

Wat moeten wij beslist van je weten, wie ben jij?

“Ik ben Jacqueline Molendijk, geboren en getogen in het mooie Heiloo. In Heiloo heb ik een heerlijke jeugd gehad met heel mooie herinneringen. Ik ben geboren in plan Oost op De Laghe Weijdt, waar mijn vader nog steeds woont.. Na kleuterschool de Crocus ging ik naar de J.P. Hasebroekschool. Omdat er van mijn lichting erg veel kinderen waren, zijn we opgesplitst in twee klassen. De opsplitsing werd gedaan op basis van de achternamen. In de ene klas kwamen de kinderen met de achternamen A t/m M en de kinderen met de achternamen N t/m Z zaten in de andere klas. Ik weet nog dat ik dat helemaal niet leuk vond, omdat alle kinderen uit mijn straat in de andere klas zaten. 

Toen was ik al eigenwijs en heb eindeloos, tevergeefs, geprobeerd om in de andere klas te komen. Veel maakte het niet uit, want we hadden een erg leuke klas en aan deze school heb ik dan ook erg leuke herinneringen. Met een aantal van deze klasgenootjes heb ik nog steeds contact. Vooral de weeksluitingen, het knutselen en zingen op school vond ik erg leuk. De weeksluitingen waren op vrijdag en dan deed elke klas om de beurt een toneelstukje. In die tijd was ik erg verlegen, maar ik wilde toch wel graag de hoofdrol spelen. Die heb ik dan ook wel een paar keer gekregen als Beertje Colarcol en een keer samen met mijn beste vriendin Jolanda als engeltjes in de kerstboom. Ik zat ook bij de hobbyfarm en het zangkoor de Walnootjes in de Witte Kerk. Met dat zangkoor hebben we een musical, de Groene Mannetjes, opgevoerd in het Asta theater (wat nu de Beun is). Hier speelde ik een van de Groene Mannetjes, die in een raketje naar de aarde kwamen, haha. Vooral ook het altijd lekker buiten spelen met z’n allen, schaatsen op de vijvers in de winter, in de zomer altijd naar het Baafje (zelfs tussen de middag met een broodje mee) en de touwtjes uit de brievenbus (dat kon toen nog) zijn voor mij herinneringen die me altijd bijblijven. Na de lagere school ben ik naar het Jan van Scorel College gegaan, daarna naar de J.F. Kennedy school. Ik wilde heel graag kapster worden en heb daardoor helaas niet heel veel aan school gedaan. Ik moest 16 jaar zijn om naar de kappersschool te mogen en dat was op dat moment voor mij het enige dat belangrijk was. 

Na de kappersschool in Haarlem te hebben gevolgd heb ik tien jaar als kapster gewerkt. Ik ben begonnen in Alkmaar en heb later in het Loo gewerkt. Helaas ben ik voor het kappersvak afgekeurd vanwege eczeem. Daarna heb ik veel verschillende dingen gedaan, van opbouwen en staan op beurzen, een kantoorbaan, werken bij de slager in ‘t Loo tot het werken in de zorg voor mensen met een verstandelijke beperking. In de zorg is mijn functie vervallen, waardoor ik daar een andere functie heb gekregen. 

Ik ben een echt mensen-mens en ik heb de conclusie getrokken, dat het niet echt mijn ding is om hele dagen achter een computer te zitten. Daarom heb ik onlangs de grote stap genomen om een nieuwe uitdaging te gaan zoeken. En dan iets dat echt bij me past: voor en met mensen werken en/of dat te combineren met iets van catering of iets dergelijks.

Ik sta namelijk heel graag in de keuken om te koken en te bakken, vooral voor familie en vrienden die dan komen aanschuiven.”

Wat heeft jou (het meest gemaakt) tot wie jij nu bent?

“Een beetje cliché denk ik, maar de dingen die zijn gebeurd in het leven hebben me gemaakt tot wie ik nu ben. Mijn fijne, onbezonnen jeugd heeft natuurlijk een basis gelegd waarbij mij vooral door mijn moeder is bijgebracht altijd positief te zijn en te blijven en iets voor de medemens te betekenen. Dit heeft me veel doorzettingsvermogen gegeven in tijden dat het niet zo makkelijk was allemaal en heeft ervoor gezorgd, dat ik altijd alles van de positieve kant ben blijven bekijken en daardoor heel gelukkig ben. Bijna vijf jaar geleden ben ik weer in contact gekomen met mijn oude buurjongen Hans. We wonen nu vier jaar samen. Het is extra leuk samen, omdat we veel dezelfde mensen kennen en de buurt waar we zijn opgegroeid. Een paar jaar geleden is ons huis beneden helemaal verbouwd. Onze smaken lopen erg uiteen, maar we hebben er samen een mooie combinatie van kunnen maken. Hier kwam mijn creatieve kant en het stylen van het huis, wat ik altijd erg graag doe, goed van pas. Samen ondernemen we leuke dingen en gaan graag op reis. Door corona hebben we onze reis naar Alaska moeten verzetten, maar we hopen dat deze volgend jaar wel door kan gaan.”

Waar ben je heel erg trots op?

“Super trots ben ik op mijn twee geweldige kinderen. De oudste is 25 jaar en heeft een tijdje in Amerika gestudeerd en gewoond, heeft daarna zijn opleiding in Nederland afgemaakt en een goede baan gevonden. De jongste is bijna 23 jaar en heeft na haar opleiding twee jaar in Amerika gewoond en gewerkt als au pair en heeft nu ook een goede baan. Beiden hadden graag in Amerika gebleven, maar het is erg lastig zo niet onmogelijk een verblijfsvergunning te krijgen. Allebei zijn ze zeer sociaal en zelfstandig en dat vind ik erg mooie eigenschappen. Natuurlijk had ik het voor hun geweldig gevonden als ze in Amerika hadden kunnen gaan wonen, maar dat ze nu weer in Nederland zijn vind ik wel erg fijn. Maar vooral voor de oudste blijft het buitenland trekken en mocht het wel weer zover komen dat hij naar het buitenland gaat sta ik daar volledig achter.”

Wat zou je graag nog eens over doen?

“Mijn jeugd met de wetenschap van nu, zodat ik er nog meer van zou genieten. Toen ik jong was stond ik er niet bij stil hoe fijn we het hadden en dat dat niet voor iedereen is weggelegd. En mijn reis naar Zuid Afrika in 2019 waar ik drie weken als vrijwilliger heb gewerkt in een leeuwenopvang. Bij een uitje van mijn werk gingen we naar Hoenderdaell in Anna Paulowna en meteen werd mijn interesse gewekt door Stichting Leeuw. Nadat ik hoorde wat ze allemaal doen voor de leeuwen en dat ze proberen de leeuwen die daar opgevangen worden weer terug te plaatsen in Zuid-Afrika wist ik meteen dat ik me daar voor wilde inzetten. In 2019 gingen de leeuwen nog naar Emoya, een opvang waar Stichting Leeuw mee samenwerkte. Nu heeft Stichting Leeuw zelf een opvang in Zuid-Afrika en zijn alle leeuwen die ondergebracht waren bij Emoya verplaatst naar de eigen opvang. Ik ben altijd al gek geweest op allerlei dieren en om nu zo dichtbij deze leeuwen te mogen zijn en ze te mogen verzorgen was echt een geweldige ervaring. Het was ook best zwaar, want je bent de hele dag in touw maar dat was het dubbel en dwars waard. Het was erg leuk om met verschillende vrijwilligers uit verschillende landen contact te hebben. De leeuwen leven daar in het semi wild, want ze kunnen niet meer in het wild voor zichzelf zorgen. Het zijn leeuwen uit een circus of getraumatiseerde leeuwen die opgevangen worden. We moesten ook het vlees snijden en geven aan de leeuwen, leefruimtes schoonmaken, poep scheppen en alle andere voorkomende werkzaamheden verrichten zoals verblijven schilderen. Ik ben er alleen naartoe gegaan en het was ook best spannend om ‘s nachts in je uppie in je tent te liggen met alle vreemde geluiden om je heen. De apen die over en langs je tent renden. En geweldig was ‘s nachts het geluid van het brullen van de leeuwen. Dat leek op een concert.”

Wat zijn jouw wensen voor de toekomst?

“Vooral gezondheid voor iedereen, want dat is toch wel heel belangrijk. En dat we weer lekker op reis kunnen naar het buitenland. Dat heb ik wel gemist afgelopen tijd, alhoewel Nederland ook een prachtig land is. Wij wonen hier in Heiloo ook geweldig met het bos en de duinen, strand en zee zo dichtbij. En ondanks dat we nu een heerlijk huis hebben, heb ik altijd nog een stiekeme wens om in een klein boerderijtje te wonen met een moestuin, beestjes, zitje onder de fruitbomen en een B&B waar ik gasten kan verwennen met een overheerlijk ontbijt.”

Welke boodschap zou je de mensen om je heen willen meegeven?

“Probeer eens meer te genieten van de kleine dingen in het leven en denk wat vaker aan een ander. Vooral de laatste tijd zie ik steeds meer, dat mensen hun mening over een ander klaar hebben terwijl je niet weet wat er achter een andere voordeur gaande is. Vriendelijk zijn kost niks, maar kan wel het verschil maken.”

Ben ik nog vergeten iets te vragen?

“Van mijn 14e t/m 32e heb ik gevoetbald bij HSV en gedaan aan zaalvoetbal. Toen ik bij HSV begon was dat wel tegen het zere Foresters been van mijn vader. Opgegroeid met Foresters kon het natuurlijk niet zo zijn, dat ik ging voetballen bij HSV. Maar ja, Foresters had toen nou eenmaal geen damesvoetbal dus het moest wel HSV worden. De spelers van het damesteam hadden hun naam op het shirt. Maar omdat Jacqueline wel een erg lange naam is, heb ik Kiki als naam op mijn shirt gezet, gewoon omdat ik het een leuke naam vind. Wat grappig is, is dat er mensen zijn die niet eens weten dat ik Jacqueline heet. Laatst kwam ik op mijn werk een nieuwe medewerker tegen die zei: Ik ken jou toch ergens van? Ik ik ben Jacqueline van HSV. Toen vroeg ze: je bent toch Kiki? Heel grappig, want zo zijn er wel meer die me nog steeds groeten als Kiki.”