‘Omdat het thuis écht niet meer ging’
AlgemeenHEILOOËR IN BEELD
HEILOO - Regelmatig besteedt Nieuwsblad Heiloo aandacht aan bijzondere mensen uit het dorp. Deze week het relaas van Joke Kraakman-Van Duivenboden (1955). Ik ontmoette haar een paar weken geleden, nadat zij een fotoshoot had gewonnen in het kader van de Betekenisweek. Ik werd geraakt door haar verhaal over haar man, die Parkinson heeft en wat dat voor hun leven betekent. Joke is een lieve zorgzame vrouw, die er alles aan doet om het samen met haar Theo zo gezellig en goed mogelijk te hebben, hoewel haar toekomstplannen er heel anders uitzagen. Een doorzetter, een strijder, iemand me een hart van goud.
Door Yvonne ten Bruggencate
Wat moeten wij beslist van je weten, wie ben jij?
“Ik ben Joke Kraakman van Duivenboden en ik ben geboren in Heiloo, waar ik al mijn hele leven woon. In 1975 ben ik getrouwd met Theo en we zijn gaan wonen op de Holleweg. We hebben drie kinderen en twee van de drie kinderen zijn daar ook geboren. Ik heb een opleiding tot ziekenverzorgster gedaan in het ziekenhuis. Toen de kinderen klein waren ben ik tijdelijk gestopt met het werken in de zorg. In 1988 ben ik weer gaan werken bij verzorgingshuis de Loet. Ik ben op de huiskamer gaan werken waar de mensen met geheugenproblemen overdag kwamen. Dit heb ik gedaan tot 2006 en ik ben toen naar Overkerck gegaan om daar ook een huiskamer op te zetten. In 2012 ben ik gaan werken op de dagbesteding voor twee vaste dagen, omdat in 2010 bij mijn man Parkinson is vastgesteld, dus paste de regelmaat beter bij de thuissituatie. Ook was ik toe aan een nieuwe uitdaging en ik vond het leuk om mensen die thuis nog wonen een leuke dag te bezorgen door middel te kijken wat ze nog wel kunnen en waar hun interesses liggen.”
Wat heeft jou het meest gemaakt tot wie je nu bent?
“Door heel veel ontmoetingen met de mensen tijdens mijn werk in de zorg werd ik mij ervan bewust, dat het leven niet altijd over rozen gaat. Het is mooi om te zien hoe mensen in een moeilijke periode toch weer zin in het leven kregen. Dat gaf mij ook kracht om moeilijke momenten om te zetten. Op jonge leeftijd ben ik mijn mijn vader verloren. Mijn moeder en en mijn schoonmoeder leiden beiden aan dementie, dus het was een klap voor mij om te horen krijgen dat mijn man Parkinson heeft. Ik heb zo lang mogelijk voor hem gezorgd in ons huis, dat door Theo zo prachtig is verbouwd. Hij wilde het liefst daar blijven wonen. Het werd in 2018 echt te zwaar voor mij om alleen voor hem te zorgen, ik stond dag en nacht ‘aan’ en ik trok het niet meer. Vandaar de verhuizing naar een gelijkvloerse woning in 2018. Het kon niet anders en het was een moeilijk, maar uiteindelijk een goede keuze. We wonen nu in de woontoren naast verzorgingshuis de de Loet.”
Waar ben je het meest trots op?
“Allereerst ben ik natuurlijk heel erg trots op de kinderen die het alle drie heel goed doen. Twee van hen werken als zelfstandig ondernemer. Onze dochter heeft ‘Zorgmies regio Alkmaar’ opgericht. Zij helpt mensen om op een prettige en comfortabele manier thuis te kunnen blijven wonen. Onze jongste zoon heeft ‘Sfeerbakkie.nl’ opgericht, een verhuurbedrijf voor themafeesten met verlichting en andere sfeer verhogende aankleding voor je feest. Beiden willen zij het leven leuker maken voor anderen. Verder ben ik trots dat ik met de rommelmarkt afgelopen maand 95 euro heb kunnen overmaken naar de Alzheimerstichting. Ik ben er ook heel trots op, dat ik 32 jaar in zorg heb kunnen werken.”
Wat zou je nog eens over willen doen?
“Ik zou heel graag de mooie reis naar Zuid-Afrika overdoen uit 2011, die hebben we gedaan toen mijn man al Parkinson had. De reisgenoten hielden rekening met ons, omdat het lopen niet zo snel meer ging. Wij hebben meteen de eerste dag gezegd wat mijn man mankeerde en iedereen was zo begripvol en hulpvaardig. De eerste keer dat er een olifant naast de weg liep vergeet ik ook nooit meer. Het was fantastisch om al die andere dieren die je normaal alleen in een dierentuin ziet nu in het echt te kunnen zien rondlopen in de natuur Geweldig! Ook de reis naar Canada, waar we orka’s zagen zwemmen, blijft me bij en zou zeker voor herhaling vatbaar zijn als dat zou kunnen.”
Wat zijn jouw wensen voor de toekomst?
“Ik hoop heel erg dat het mogelijk is om in december met de Theo, de kinderen en de kleinkinderen een weekend weg te kunnen om nieuwe herinneringen te maken. We deden dit elk jaar maar door corona hebben we vorig jaar dit niet kunnen doen. Verder plan ik niks en kijk niet te ver vooruit. Ik hoop dat er meer mensen vrijwilligerswerk willen doen, al is het maar een uurtje in de week. De Zorgcirkel heeft genoeg te bieden, bijvoorbeeld even met iemand wandelen of gezellig koffie drinken. Er zijn namelijk veel mensen die weinig bezoek krijgen omdat er weinig familie meer is. Voor de toekomst hoop ik dat er een geneesmiddel komt om alle soorten dementie op te lossen. Daarom maak ik sleutelhangers en sieraden die ik verkoop voor de Alzheimerstichting. In de week dat de collecte er is zijn deze te koop bij het Trefpunt voor twee euro. De gehele opbrengst gaat naar de stichting.”
Welke boodschap zou je willen meegeven?
“In 2010 kreeg Theo de diagnose Parkinson, wat ons leven heel erg beïnvloedt. “Ik was wel blij dat we nu wisten wat er aan de hand was, omdat ik al langer voelde dat er dingen niet klopte. Parkinson is niet alleen een trillende hand of moeilijk lopen, er waren meerdere signalen maar die vielen eigenlijk pas later echt op. Het feit dat hij niet mee zwaaide met zijn arm (maar hij liet altijd de hond uit aan die kant). Hij was trager in het beantwoorden van vragen. Hij kreeg de bijnaam ‘Sloffie’ op zijn werk omdat hij slofte. Hij had al een tijd geen reuk en toen hij later ook dubbel ging zien werden we doorverwezen naar de neuroloog. Met een PET-scan werd vastgesteld dat het Parkinson was wat deze klachten veroorzaakte. Als ik vertelde aan iemand dat Theo geheugenproblemen had dan was het al snel: ‘Maar dat heeft iedereen op zijn leeftijd. Dit hoort echter ook bij Parkinson.’ Ik hoop dat als mensen een gevoel hebben dat er iets niet klopt bij hun partner of familielid ze niet blijven wachten en er ook open over zijn als blijkt dat er toch geheugenproblemen zijn. Theo woont nu in het verpleeghuis, omdat het thuis écht niet meer ging en die beslissing was niet makkelijk. Gelukkig kan ik hem soms even naar huis halen, omdat ik naast het verpleeghuis woon.
Wat ik met dit verhaal wil bereiken, is dat mensen wat meer rekening houden met mensen die dementie hebben en ook met hun mantelzorgers. Goed bedoelde adviezen kunnen soms heel pijnlijk zijn. Er nu wel eens tegen mij wordt gezegd dat ik niet meer hoef te zorgen en weer een eigen leven heb. Al onze toekomstplannen zijn in duigen gevallen en dat doet zeer en maakt mij soms heel verdrietig. Ik probeer toch samen met Theo nog te genieten van de kleine momenten in het leven. Ook de geboorte van ons jongste kleinkind was een enorm lichtpunt. Wat was het mooi om de glimlach op zijn gezicht te zien toen hij voor het eerst zijn kleinzoon zag. Dat is voor mij goud waard. Dus wat ik mensen mee zou willen geven is dat ze vooral genieten van wat er wel kan. Ook zoek ik nog winkels of bedrijven waar veel mensen komen om wat sleutelhangers neer te zetten om zo nog meer op te halen voor de Alzheimerstichting.”