Avontuur
Als kind was ik vaak te vinden in de buurt van een oud kerkje. Volgens de overlevering moest er een geheime gang zijn van het omringende kerkhof naar het 1000 meter verderop gelegen statige landhuis.
Vele woensdagmiddagen was ik met mijn vriendje aan het speuren, kloppend op grafstenen, in de hoop om de geheime trap te vinden die daar ongetwijfeld ergens moest zijn.
Ik was een ontdekkingsreiziger in mijn hoofd, en kon in gedachten door die bedompte tunnel lopen die waarschijnlijk ergens uit zou komen aan de voet van een machtige boom.
Dat gevoel kwam ineens weer boven toen ik met mijn skatje aan het varen was door Langedijk. Toen ik hier ooit kwam wonen was er slechts één lange Dorpsstraat met huizen links en rechts en heel veel akkers eromheen. Maar de vooruitgang is niet te stuiten; weiland na weiland wordt woongebied, vanzelluf. Tot mijn plezier wordt er veel aandacht aan waterpartijen besteed, zodat ik met mijn skuit steeds verder kan varen vanaf mijn huis. Onlangs had ik de ingeving om te kijken hoe ver westelijk ik zou kunnen komen over het water. Het voelde letterlijk als een avonturentocht omdat we uiteindelijk vastliepen op zandgrond en ik ‘danig most kloeten’ om ons weer in het vaarwater te krijgen.
Het is bijna 40 jaar na mijn zoektochten op het kerkhof naar de geheime gang die ik nooit gevonden heb (NB de seismologen die de grond professioneel hebben onderzocht ook niet trouwens). Maar op avontuur gaan, op onderzoek, om te kijken hoe ver je kunt gaan… dat is van alle tijden. Vraag onze prins Bernhard maar. Junior of senior. F1 of Lockheed. Maakt niet uit.