Heilooër in beeld: 'vechter' Carlijn Oostermeijer
HEILOO - Deze week een jongedame, die al heel wat heeft meegemaakt in haar leven. Een vechter, een positieve, liefdevolle en volwassen persoonlijkheid, die haar verhaal met ons wil delen: Carlijn Oostermeijer.
Door Yvonne ten Bruggencate
Wat moeten wij beslist van je weten, wie ben jij?
"Mijn naam is Carlijn, 21 jaar, en ik woon al mijn hele leven in Heiloo. Ik zie Heiloo als een hele fijne thuisbasis en ben zeker van plan hier nog lang te wonen. Ik studeer momenteel aan de Hogeschool van Amsterdam en volg hier de opleiding communicatie. Hiervoor heb ik een andere opleiding gevolgd, namelijk media-redactiemedewerker aan het Mediacollege. Dat ik later in de media wil gaan werken, is dus wel duidelijk. Van jongs af aan was ik al geïnteresseerd in de creatieve sector. Van acteren tot schrijven, filmen en ontwerpen, ik wist zeker, dat een standaardbaan niets voor mij zou zijn. Op jonge leeftijd had ik voor mijn buren een buurtkrantje opgericht, die ik zelf volledig ontwierp en met de hand uitschreef. Met onderwerpen als omgevallen vuilnisbakken, vermiste katten en verstopte folders in struiken. Ik was er al vroeg bij met de populaire ‘Je bent Heilooer als...’ topics. Op latere leeftijd ben ik wel gaan inzien, dat dit een lastig wereldje kan zijn, maar dit heeft mij niet weerhouden om mijn plekje te vinden. Momenteel werk ik naast mijn studie voor het creatieve social mediabureau ‘Dorst & Lesser’. Zij creëren online content voor merken zoals Alpro, Lidl, Renault en Nikon. Ik haal hier veel plezier uit en leer elke dag meer en meer over deze creatieve wereld."
Wat heeft jou (het meest) gemaakt tot wie jij nu bent?
"Ik heb een mooie jeugd gehad, maar op zijn zachtst gezegd geen gemakkelijke. Toen ik 13 jaar was, kreeg mijn vader de diagnose FTD. Dit is een vorm van dementie wat vooral voorkomt bij jongdementerende mensen. Iedereen is wel bekend met het beeld van ouderen die op latere leeftijd Alzheimer krijgen, maar niet bij een vader met een jong gezin. Wat begon als een lang proces naar de diagnose eindigde in sneltreinvaart naar het compleet afhankelijk zijn van. Hierdoor moest ik sneller volwassen worden dan andere leeftijdsgenootjes. Samen met mijn moeder en broer werden wij mantelzorgers en zorgde mijn vader niet meer voor ons, maar wij voor hem. Het totale ziekteproces heeft ongeveer zeven jaar geduurd, waarvan hij zes jaar in een verzorgingstehuis heeft doorgebracht. Voor Fronto-temporale-dementie (FTD) is geen medicijn. Een kenmerk van de ziekte is, dat de dementie als eerste toeslaat aan het ‘front’, dus de emotionele kant van ons brein. Hierdoor voelde en toonde hij ook steeds minder emotie, waardoor hij ook niet bewust doorhad dat hij ziek werd en was.
Naarmate het ziekteproces vorderde, was communiceren met elkaar niet meer mogelijk. Hij ging van een volwassen man naar een foetus. Ik nam afscheid van hem terwijl hij er nog was. Hij is begin 2020 overleden. Nog voor de coronaperiode wat wij als gezin nu zien als een opluchting. We hebben hem een mooi afscheid kunnen geven. Ik begon daardoor op jonge leeftijd in te zien wat ik belangrijk vond in het leven. Vandaar dat mijn prioriteiten dan ook afweken van leeftijdsgenoten. Vroeger wilde ik dit gevoel onderdrukken, want ik wilde net zoals iedereen gewoon even ‘normaal’ zijn. Wanneer ik dan weer over de drempel stapte en thuiskwam, werd ik met m’n neus op de feiten gedrukt. Het heeft me zeker gemaakt tot wie ik nu ben."
Waar ben je heel erg trots op?
"Ik ben enorm trots op mijn moeder en broer, die beiden op hun eigen manier alles uit het leven halen. Mijn broer heeft net zoals ik een creatieve geest en ik ben heel blij, dat ondanks de tegenslagen, ik hem steeds meer zie opbloeien in zijn passies. Ook ben ik heel erg trots op mijn lieve vriend, die als een rots in de branding er altijd is geweest voor mij en mijn familie. En natuurlijk ben ik ook een beetje trots op mijzelf. Dat ik nooit heb opgegeven in mijn dromen en hard op weg ben om deze te verwezenlijken."
Wat zou je super graag nog eens over doen?
Reizen! Iets wat ik onwijs mis en supergraag nog eens wil doen. En als ik een reis moet overdoen, ga ik het liefste terug naar Madeira. Dit eiland biedt zoveel rust, avontuur en schoonheid. Ik kan er, soms tot ergernis van mijn vriend, niet stoppen om erover te praten. Ik houd het kort: ga naar Madeira. Wat ook onwijs grappig is, is dat de wereld toch kleiner is dan dat wij denken. Op Madeira ging ik met mijn moeder mee op excursie op een zeilboot die dolfijnen spot. Op de boot raakten we al snel aan de praat met nog een stel Nederlanders. Als echte Nederlanders vraag je dan: waar komen jullie vandaan? Blek deze mensen ook in Heiloo te wonen. We hebben nog de grap gemaakt elkaar nog weleens zien in de Vomar, maar tot heden is dit nog niet gebeurd.
Wat zijn jouw wensen voor de toekomst?
"Ik heb genoeg wensen voor de toekomst. Met mijn werk hoop ik, dat ik nog voor veel mooie merken mag gaan werken en dat ik wellicht ooit in de toekomst mijn eigen bureau kan oprichten. Ook hoop ik een mooi huisje in of rond Heiloo te vinden met mijn vriend in deze lastige huizenmarkt. Maar mijn grootste wens is momenteel reizen. Mijn vader heeft voor zijn werk veel over de wereld gereisd en ik ken deze werelden alleen van verhalen en foto’s. Het liefst wil ik zelf zoveel mogelijk gaan reizen, zodat ik later ook deze verhalen kan delen."
Welke boodschap zou je de mensen om je heen willen meegeven?
"Blijf niet hangen in het negatieve, maar zet het om in positiviteit. Dit klinkt misschien heel makkelijk en ik werk hier zelf ook nog elke dag aan. Maar wanneer je meer de mooie dingen in het leven gaat inzien wordt het ook allemaal een stukje mooier."