'Ik ben gewoon ontzettend nieuwsgierig van aard'
HEILOO - Snorkelend op Aruba, waar ze met haar gezin verbleef vanwege het werk van haar man zag Anita de Haan-Ruiter (Heiloo, 1960) de kleurenpracht van de zee. Aan de vloedlijn begon haar het aangespoelde hout op te vallen, grijs door zon en zout en met ronde vormen geslepen door het water en de passaatwind.
DOOR: ED BAUSCH en Mieke Rozing
Anita de Haan-Ruiter maakt vogels en vissen van Caribisch drijfhout
“Dit is iets voor mij”, dacht ze en ging een workshop ‘drijfhout’ volgen. In 2009 ging het gezin naar Bonaire, de kinderen waren wat groter en toen ging het echt los. “Eindeloos jutten en ik mocht in het atelier van een vriendin werken. Toen we ruim een jaar later teruggingen, heb ik alle koffers helemaal volgestopt met drijfhout. En daar werk ik nu nog steeds mee.”
“In ons vorige huis had ik een slaapkamertje ingepikt als atelier. Nu in ons nieuwe huis in de Zandzoom heb ik sinds drie jaar een eigen atelier. En daar ben ik helemaal gelukkig. Binnenkort stop ik met mijn werk voor de GGZ als projectsecretaris subsidiedesk. En dan zal ik wel veel meer bezig zijn met het hout, waar ik kennelijk heel andere dingen in zie dan anderen. Het verweerde van dat hout, nog wat restanten verf, de vergankelijkheid: ik vind het zo mooi.” In haar huis zijn veel dingen die de sfeer van vergankelijkheid hebben. Opvallend is een enorm paneel met verweerd koper van wat nu de Cultuurkoepel is. “Vervaagde kleuren die in elkaar overlopen. En daar dan misschien een felkleurig mozaïek op maken, van zelf stukgeslagen steentjes. Of een deel van een stuk gereedschap de kop van een kat laten worden. Zo leuk.”
En: "De vorm en de zin van de dag en het toeval bepalen wat ik zie aan een stuk drijfhout. Het worden vaak vissen of vogels. Soms ook met keramiek, die vaardigheid ben ik ook aan het ontwikkelen. Vaak ook werk ik met oud gereedschap. De Kringloop heeft aan mij een goede klant.” Met weinig iets maken, materiaal en voorwerpen een tweede leven geven, dat is wat Anita doet.
LEES VERDER OP PAG. 5
