De Trochlodytes trochlodytes....
Als ik op zondagmiddag weer eens bij moeders aankom, tref ik haar op haar knieën in de tuin. Zittend op een kussentje maakt ze kirrende geluidjes. Ze vertoonde destijds al enige jaren lichte vormen van dementie, dus was mijn gedachte: "Nu is het echt mis”.
Als ik het achterhek open merkt ze me op. Ik word met één handgebaar en één woord gelijkgericht. “Stop”. Ik verstijf meteen en vraag zachtjes “Wat is er mam?”
“Het winterkoninkje is hier op stap met drie jongen.” Juist ja. Ik heb het plaatje compleet. Voorzichtig kom ik naderbij. “Mam, waarom zit je daar dan zo dichtbij?”
“Ze liepen net door de tuin en de kat van de buren ook... ze zijn hier achter de bloembak gevlucht”. Benieuwd naar haar reddingsplan vraag ik; En nu? Mams is kordaat. “Ik ga ze vangen en hiernaast op de begraafplaats uitzetten!”
De raderen draaien in mijn hoofd. “Mams, daar komt die kat dus ook!”. Ze kijkt verschrikt op... “Moeders zou je dan niet beter een veilige vluchtplek van dit tuingedeelte maken?”
Enige minuten later is met een flink stuk kippengaas de hoek in de tuin met 2 bloempotten en 3 jonge Winterkoninkjes afgeschermd. Verderop schreeuwt moeders Winterkoning dat het een lieve lust is.
Als we 10 minuten later binnen aan de koffie zitten en door het raam kijken is het gezinnetje Trochlodytes trochlodytes weer compleet.
Ze zijn ook te schattig voor woorden en ik had ze zelf nog niet in de tuin. Tot ik vanmorgen niets vermoedend de tuin in liep. Moeders (foto) schreeuwde dat het een lieve lust was. Ik meende ‘mens, mens, mens..!' te verstaan, al dat is wat onzeker, aangezien ik beperk ‘trochlodytes‘ spreek.