Laatste loodjes voor juf Margriet
SINT PANCRAS - “Ha Sjon, ben je d’r weer?” De collega’s begroeten haar hartelijk. Ze is nu eenmaal een geliefd collega, een geweldige lerares en ze neemt binnenkort afscheid van het onderwijs. Het is mooi geweest, voor haar hoeft die ICT met alles wat er bij komt niet.
“Ik ben gewoon een ouderwetse juf, die het fijn vindt om mijn leerlingen met verhalen en leuke lesjes wijzer te maken. Met zo’n tablet of laptop heb ik niets, daar voel ik me niet blij mee! Margriet van den Anker, juf van groep 5 van de Protestants-Christelijke Basisschool Het Baken zal aan het einde van dit schooljaar het onderwijs vaarwel zeggen en zich met andere, ook leuke, zaken gaan bezighouden.
Afscheid is moeilijk
Het zal haar toch zwaar vallen, afscheid nemen van de school in Sint Pancras waar ze laatste 10 jaar met zo veel plezier gewerkt heeft. In overleg met haar man, zelf oud leraar van scholengemeenschap Jan Arentz werd uiteindelijk besloten te stoppen en andere uitdagingen aan te gaan. “Die zijn er zeker”, vindt Margriet, zelf moeder van 3 kinderen:” Ik dol op mijn kleinkinderen en pas graag op. Mijn oudste dochter met 2 kinderen woont weliswaar in Dubai maar gelukkig zijn er nog twee die aandacht vragen.” De laatste twee jaren waren door het Coronavirus al niet de leukste en daar kwam nog bij thuisonderwijs geven met die computer waar Margriet niet mee over weg kan. “Ik zou er bijna stress van krijgen, wat denk je van zo’n digibord? Mijn jongere collega’s doen dat veel gemakkelijker, ik zit maar te hannesen. Nee, het wordt echt tijd om het stokje over te dragen!”
Invalleerkracht
Margriet van der Hauw werd 65 jaar geleden geboren in Apeldoorn als één na jongste in een gezin van 9 kinderen. Toen zij 5 jaar oud was verhuisde het gezin naar Roosendaal in Brabant. Op 20 jarige leeftijd haalde zij haar onderwijsbevoegdheid aan de Pedagogische Academie in Dordrecht. In in1971 ontmoet Margriet haar toekomstige man Marinus van den Anker. Omdat hij nog woonde en studeerde in Amsterdam vertrok zij die richting op en ging les geven in IJmuiden. "Je wilt toch bij elkaar zijn. In 1977 zijn we getrouwd. Na Amsterdam verhuisden we naar Alkmaar. Ik werd huisvrouw en kreeg 2 dochters en een zoon. Ik bracht de kinderen regelmatig naar school en zo werd mij eens gevraagd om invalster te worden. Zo begon eigenlijk mijn onderwijsloopbaan in Alkmaar aan de Prins Clausschool (vanaf 1996 Oranjehof). Vervolgens viel ik vaker in en het werk was en is heel leuk. Ik werkte voornamelijk in de bovenbouw, hoewel ik nu dus groep 5 twee dagen per week doe, want oppassen is ook belangrijk! Sedert 1995 werk ik op vaste dagen en doe dit dus in een duobaan. Ik werk bewust in een school met de Bijbel, want ik vind het belangrijk de kinderen Bijbelverhalen te vertellen. De kinderen vinden die verhalen heel mooi en daar beleef ik zelf dan weer heel veel plezier aan. Ik vertel de verhalen uit het hoofd, dat maakt het contact met de leerling intenser. Dat zal ik zeker gaan missen! Ik ben altijd veel met het vak geschiedenis bezig geweest. Leuke tentoonstellingen maken en op excursies naar musea, zoals het Anne Frankhuis. De leerlingen genoten daarvan en vonden het altijd geweldig om voor de toetsen die ik zelf maakte een 11 te halen!”
Toekomst
Over een leven zonder onderwijs maakt Margriet zich dus geen zorgen. Een uitstapje met haar hele gezin ("Ook mijn dochter met echtgenoot en 2 kinderen uit Dubai gaan dan mee!”) naar een gehuurd huisje in Andijk zal op haar programma blijven, evenals het genieten van de kou. Margriet van de Anker is meer een wintermens dan een zonneaanbidster. Zij houdt van de kou en wandelt heel graag in de bergen van Frankrijk. Nee, vervelen zal Margriet zich zeker niet, maar men hoeft haar niet te vragen even in te vallen. "Het is mooi geweest, laat de jongeren nu het werk maar doen!”