Slaaf
‘Ik wil geen slaaf zijn van mijn tuin,’ zei een oom nuchter tijdens zijn eerste bezoek en rondgang over ons erf met diepe achtertuin, twee enorme kassen en een groenteakker.
Dat was negenendertig jaar geleden, hij gepensioneerd radioman bij de wereldomroep, ik achter in de twintig.
van de tuin? Een bijzondere uitspraak, die ik toen niet begreep.Want o, wat waren we trots op onze zelfgekweekte aardappelen, paprika’s en tomaten, trots op ons toompje kippen, de dwerggeiten en geweckte bonen voor de winter.
van de tuin, woorden om de negatieve lading van zijn uitspraak te ontkrachten had ik toen niet paraat.‘Weet je wat je had moeten zeggen,’ zei later een kennis met net zulke groene vingers als ik: ‘We doen niets lievers.’
En zo is het, wanneer nieuw bezoek op ons erf verzucht: mooie tuin, maar wat een werk, antwoord ik glimlachend: ‘We doen niets lievers.’
Maar de praktijk is weerbarstig.
Zware stormen hebben geen medelijden met oude houten kassen, er zijn weken van eindeloos veel hemelwater, nachten met vorst aan de grond of golven van hitte. De buxusmot, de slakken, de houtduiven …
Toen na al die kou en regen in mei dit jaar eindelijk de zon doorkwam, was de moestuin in een paar dagen compleet groen door een invasie van heermoes, zevenblad, kweek, muring en ander spul waarvan ik de namen niet weet.
Ze groeien zo snel, dat ik moest zoeken naar de regels gezaaide spinazie, cosmea en witlof, zelfs het loof van de aardappelen delfde het onderspit. ‘Wie een jaar zijn onkruid laat staan …’zei wijlen buurman Aris ooit, ‘moet zeven jaar uit wieden gaan.’
Met schoffel en drietand ging ik ze te lijf, urenlang, dagen om daarna ‘het zuinige werk’ te doen: wieden en uitdunnen.
Op de knietjes, regel voor regel, plant voor plant, met een pet op tegen de zon, de armen ingesmeerd … als een slaaf. Omdat alles wat je zélf kweekt, zoveel leuker, gezonder en lekkerder is.
Maar cadeau krijg je ze niet.
‘Weg jullie!’ schreeuw ik ’s avonds naar twee nijlganzen, die mijn jonge frisgroene kroppen sla hebben ontdekt.