Gebarentaal
Woensdagmorgen 10.30 uur. Ik zie een dame staan midden op het kruispunt Middenweg-Zuidtangent. De stoplichten zijn gedoofd. Auto’s passeren haar links en rechts.
Op het blauwe bankje, naast de rijbaan, zitten drie mannen stil het kruispunt in ogenschouw te nemen. Naast het bankje staan twee mannen niet stil maar druk pratend de dame en het verkeer te aanschouwen. Allen dragen hesjes van fluorescerend geel of oranje. Zij horen bij elkaar. Alleen op het drukke kruispunt houdt zij met gebarentaal het verkeer in haar greep.
Een dame en gebarentaal, dat doet mij denken aan Irma. Irma Sluis. Al die persconferenties met de heren Rutte en De Jonge kon ik op het laatst slechts volhouden door Irma. Ik raakte gebiologeerd door ‘Something in the Way She Moves’ (James Taylor, 1968).
'Geluid uit en kijken naar Irma, daar had ik genoeg aan'
Ja, ik werd er oprecht vrolijk van. Geluid uit en kijken naar Irma, daar had ik genoeg aan. Het nieuws over de coronamaatregelen met mogelijke versoepelingen, 'als dit, maar pas op en misschien dat', was allemaal al lang in de week gelegd. Het was nog slechts de was buiten hangen.
Ik houd er van. Lekker buiten en dan het liefst met een zonnetje. Helaas beleefden we de koudste en natste meimaand sinds jaren. Ik moet er niet aan denken dat de zomervakantie straks ook nog in het water valt. Dan wordt het voor mij toch echt grenzen verleggen, maar waar kan ik heen?
Misschien moet ik het dan niet aan Irma vragen maar aan Henk Westbroek. In 1982 zong hij al met zijn band Het Goede Doel over ‘waar kan ik heen?’ Anno 2021 hoor ik nog de echo van dit lied: ‘België, België, België, Bel-gi-ë’.
Pieta van der Mark