Tekenen van het leven
“You don’t have to go fast. You just have to go”. Dat staat op een spandoek naast de praktijk van mijn buurvrouw. Ik stopte en ik las het met bewondering en een glimlach op mijn gezicht. Oh mijn God.
Toevallig was ik aan het wandelen en ik loop altijd zo langzaam. Dus voor mij was het een spreuk om door te gaan. Ik bel aan bij mijn buurvrouw om bij haar therapie te vragen.
Zij vroeg aan mij: wat is er aan de hand. Ik vertelde haar waar ik last van heb. Zij zei meteen 'water' en zij ging naar binnen en haalde een fles van 1.5 liter. Zij gaf het aan mij en zei dat ik elke dag 2,4 liter water moet drinken.
Dat is niet iets nieuws voor mij en toch doe ik het niet. Ik heb geen idee. Waarom?
Vaak krijg ik van mensen die voor mij zorgen het advies dat ik van mezelf moet houden. Eens vroeg ik 'Hoe?' 'Water drinken, adem halen en wandelen' is wat ik hoor en toch vergeet ik het af en toe.
Het klinkt misschien makkelijk om te lopen en om te ademen. Ik moet het leren. Ik ben altijd zo bezorgd voor mijn diabetische kinderen, maar ik moet ook bezorgd zijn over mijn eigen gezondheid.
Ik zeg tegen mijn zelf: Tasar, doe het gewoon. Niks is onmogelijk en een doorzetter zijn is juist een van je karaktereigenschappen. Nou, ik ga mijn best doen om elke dag 2,4 liter water te drinken.
Ik besef uiteindelijk dat ik niets fout doe door de prioriteit bij mezelf te leggen om een gezondere leefstijl te hebben en dan voor mijn kinderen te zorgen.
Te laat is beter dan nooit, toch? Ik beloof mezelf om mijn best te doen om te blijven doorzetten en niet geleidelijk minder te doen.
