Solidair strijder die anderen overeind hielp
“Ongelofelijk dat Frank er niet meer is,” zegt SP-raadslid Erik Flentge. “De Rooie Reus leek onverwoestbaar. ‘Rood tot aan m’n dood’, riep ie altijd en hij hield zijn woord.” Flentge kende Schinkel van de partij. Ze zochten elkaar geregeld op. “De laatste keer spraken we elkaar op het bankje voor de Dekamarkt. Hij vertelde over wat buurtbewoners overkwam en hoe hij ze probeerde te helpen. Frank hield het niet bij alleen praten, maar pakte ook echt aan. Niks doen was niks voor hem. Zijn hart zat op de goede plek. ‘Let je ook op jezelf,’ zei ik toen we afscheid namen.”
In memoriam: Frank Schinkel (1948-2021)
En toen was hij er opeens niet meer. Frank Schinkel, ook wel bekend als Franky Vis, als Franky SP en als de man die meerdere levens heeft geleid. “Ik ben zeventig, maar het lijkt wel of ik twee keer zo oud ben, zoveel heb ik meegemaakt,” vertelde hij in 2018, reflecterend op zijn leven. Vorige week maandag overleed hij onverwacht op 72-jarige leeftijd.
Frank hield het niet bij alleen praten, maar pakte ook echt aan
Status Quo
Voor Frank zijn plek vond bij het spreekuur van hulpdienst De Slotergeus in de Honingraat was hij koperslager, brandweerman, commandant bij de Vrijwillige Reddingsbrigade, barman, onderhoudsmonteur, politieman, hotelrechercheur (waarbij hij een keer de bandleden van Status Quo wegstuurde wegens wangedrag), bodyguard, urineverzamelaar voor ‘Moeders voor Moeders’, standwerker en twintig jaar lang marktkoopman met publiek dat voor de vis én de gezelligheid kwam. Alleen het koper slaan vond hij niks. De rest was leuk en nog leuker.
Pietje Bell
Jan Haring, Franky Vis, Franky SP… Schinkel was een man van twaalf ambachten en van dertien bijnamen. Geboren in 1948, tweede uit een gezin van vier, opgegroeid aan de Kleine Die achter de Nieuwendammerdijk in Noord. “Hij was een echte Pietje Bell,” vertelt Annelien Haitink, die ruim twee jaar geleden bij het project Levensverhalen van de ESAN zijn levensverhaal optekende. “Hij heeft heel wat kattenkwaad uitgehaald. Appeltjes stelen, stiekem toch naar het zwembad gaan, antwoordenboekjes inkijken. Alles om de gein, niet uit rottigheid. Z’n ouders konden er vaak om lachen.”
Universiteit
Zijn leukste jaren, zo liet hij in zijn levensverhaal met de titel ‘Het komt altijd weer goed!’ optekenen, waren de eerste jaren van zijn huwelijk. Het was de tijd van uitgaan, ’de Noord in’, Frank had een groentetuin in Zuidoostbeemster, dochter Chantal werd geboren en hij was vrijwilliger bij de reddingsbrigade in Zandvoort. Daarna volgde een zware periode, een scheiding, verbroken contacten, keer op keer ontslag, maar Frank pakte zichzelf op en ging altijd weer door. Als ze hem bij een sollicitatie vroegen of hij ervaring had, antwoordde hij: “Morgen wel!” Haitink: “Frank had niet veel schoolopleiding, maar had meer dan wie dan ook doorgeleerd voor de universiteit van het leven.”
Vette grap
Flentge: “Frank had een ongelofelijke bak met humor en kon het leven mooi relativeren. Hij heeft veel mensen die ergens tegenaan liepen geholpen. Over z’n eigen sores sprak hij alleen als je ernaar vroeg en dan was het na twee minuten ook wel weer genoeg. Z’n emoties liet ie op z’n eigen manier zien. Razend was ie vaak op het systeem waarin mensen vastliepen. Maar dan volgde er snel een vette grap. Als raadslid heb ik veel aan wat hij signaleerde gehad. En bewoners helemaal. Hij was een solidaire strijder die anderen overeind hielp en zelf bijna omviel.”
Overleven
Een paar keer ging het goed mis. Overgewicht, benauwdheid, een hartinfarct. Hij moest zijn viskraam aan de Burgemeester de Vlugtlaan opgeven. Acceptatie volgde pas jaren later. De jaren ertussen omschreef hij als ‘overleven’. Haitink: “Frank sprak daar open over. Zag zijn eigen fouten, maar ook hoe hij zijn best had gedaan.” Met zijn levenservaring ontpopte hij zich tot een gedreven maatschappelijk werker, eerst binnen de SP, met als klapstuk zijn eigen SloterGeus met spreekuren in Slotermeer en Geuzenveld. Van gekraakte woning tot een onbegrepen brief van instanties, Frank en zijn team van vrijwilligers wisten bewoners gerust te stellen, te informeren of laagdrempelig door te verwijzen.
Vrije vogel
“Het komt altijd weer goed,” zei Franks moeder en hij maakte het tot zijn levensmotto. Niet alles kwam goed, maar veel wel. Frank vond elke keer weer ander werk en hervond liefde bij zijn vriendin Nel, die hem alles gunde en hem als vrije vogel de ruimte gaf. Vorige week maandag vloog hij opeens weg. “Het klopt wat hij me ooit vertelde,” aldus Haitink. “Hij is niet heel oud geworden, maar heeft zoveel gedaan, zoveel lol gehad en zoveel meegemaakt. Frank is minstens honderd geworden.”
Shirley Brandeis