Paula Paternostre is altijd haar eigen weg blijven bewandelen
HEILOO - Heel veel dagen in het jaar staan, vaak wereldwijd, in het teken van iets. Soms kun je daar je schouders wel eens over ophalen. Bij 4 februari is dat zeker niet zo. Want dat is jaarlijks de dag dat overal in de wereld wordt stilgestaan bij volksziekte nummer één: kanker.
'Ik wil niet teveel credits geven aan de ziekte die ik heb'
DOOR: ED BAUSCH
Heel veel mensen krijgen daar uiteindelijk mee te maken. Misschien als patiënt, maar zeker ook als partner, familie, mantelzorger, begeleider, verpleger en niet in het minst als partner. In Nederland wordt intensief meegeleefd met iedere actie die bijdraagt aan onderzoek om verder te komen met bestrijding en waar mogelijk voorkoming. Nieuwsblad Heiloo ging langs bij Paula Paternostre. Op haar eigen manier vindt ze haar weg. “Lang niet iedere dag ben ik bezig met mijn ziekte. Maar zeker, het is er wel en wie weet raak ik ervan af.”
En dat citaat, dat is Paula ten voeten uit. “Natuurlijk”, zegt ze, “Ik kan weer, of nog, van alles doen. Dat kan anders zijn voor anderen die te maken krijgen met kanker. Maar ik pluk wel iedere dag en ik kijk vooruit.” Paula (Heemstede, 1969) zou in haar vijftigste levensjaar voor het eerst deelnemen aan het bevolkingsonderzoek naar borstkanker. Door een toeval was ze een half jaar eerder al aan de beurt in de ‘borstenbus’. “En achteraf gezien is dat maar goed geweest ook, want er zat dus iets en ik kwam meteen in de bekende carrousel terecht. Maar de aandacht was heel erg goed. Want wat eerst niet zo leek werd toch al snel waarheid: uitzaaiing erbij. Een borstbesparende operatie en meteen een serie zware bestralingen hebben haar heel goed geholpen. En de uitzaaiing wordt bestreden door dagelijks medicijnen te slikken. “Met bijwerkingen, en dat is lang niet altijd makkelijk.”
Hecht met z’n drieën
Paula Paternostre woont al sinds 1999 in Heiloo. Met haar man vond ze destijds in Haarlem niet een betaalbare plek voor een gezin. Heiloo bood dat wel, aan de Kennemerstraatweg. Daar woont ze nog altijd met haar zoons van 16 en 19 jaar. “Wij zijn een echte drie-eenheid.” In het huis waar ook deze dag een flink deel van de woonkamer in het teken staat van ‘brownies’. Want die heerlijkheid was ze al gaan bakken voordat ze het bericht van haar kreeg. “Ik had eerst een zaak in verhuur van kleding, in Bentveld.” Maar door de scheiding moest ik wat anders, dat ook zou renderen voor ons drieën en dat is de Browniehemel geworden. Zoiets moet je geleidelijk opbouwen en dat is gelukt door gul te zijn, veel te laten proeven.”
Ruim twee jaar geleden, vlak voor de diagnose, kreeg ze de publiekprijs van de Heiloose Ondernemersverkiezing. Nu heeft ze verkooppunten in het hele land. “In de regio ga ik zelf bij de afnemers langs met de pakjes, of mijn zoons doen dat. In de toekomst zal er overal eenduidige distributie zijn, want het groeit best hard nu”, zegt ze in de woonkamer, waar de tafel vol staat met af te leveren pakjes.
Omweggetjes heb je soms nodig
"Al tijdens de laatste bestralingen moest ik weer aan de slag”, zegt Paula. "Maar misschien was dat wel goed voor mij, het kon ook niet anders. Hoewel je het bericht liever niet zou krijgen, kan ik toch ook wel zeggen dat de kanker me iets heeft gebracht.
Naast het medeleven van velen in Heiloo heb ik ook geleerd dat je soms omweggetjes moet bewandelen om ergens te komen. Lukt het op de ene manier niet, dan misschien wel op de andere. En nu kunnen we misschien komende zomer eindelijk eens met z'n drieën op vakantie. Zonder zorg is het nooit, maar ik heb nu wel het gevoel dat ik toekomst heb. Dankzij de brownies en mijn jongens.”
Dat is het bijzondere verhaal van Paula, van geluk, proberen door te zetten en ondanks alles vooruitkijken.
