Vooruitgang
De ergernis over de bereikbaarheid van de grote banken is menigeen een ergernis. Vooral onder ouderen. Het verlangen naar het persoonlijke contact met een medewerker is groot en het veroordeeld zijn tot digitaal contact roept bij velen frustratie op. Het ‘klant-is-koning’ gevoel is afwezig. Als de je reclamespotjes van de banken moet geloven is contact via het beeldscherm een geweldige vooruitgang. Het zal wel, maar blij word ik er niet van.
Waar ik ook al niet zo blij van word is de wijze waarop bij de politie aangifte gedaan kan/moet worden. Persoonlijk overkwam het me dat ik aangifte wilde doen van een strafbaar feit dat niet via het gewone internet gedaan kan worden. Bellen dus met de politie.
“Purmerend zegt u? Ik verbind u door met de eenheid Noord-Holland. Aangifte doen? Purmerend? Ogenblik. Ja ik zie het. U kunt woensdag aangifte doen in Monnickendam. Wat zegt u? U woont op nog geen halve kilometer van het bureau in Purmerend? Nee, helaas daar kan het niet."
Bij een blinde deur aan de zijkant van het gemeentehuis in Monnickendam aangebeld. “Dit gesprek kan worden opgenomen. U komt aangifte doen? Ogenblikje, een collega laat u binnen.” De deur gaat open, maar ik zie niemand. Eenmaal binnen gaat er nog een deur open en betreed ik een vertrek waar een groot tv scherm hangt. Op die tv een dame in politie-uniform die mij verwelkomt.
”Neemt u plaats. U komt aangifte doen. Ik zit in Alkmaar en neem via het beeldscherm uw aangifte op. Leg uw legitimatie in het vakje dan kan ik de personalia controleren.”
Zo gaat dat vandaag de dag. Een gewoon gesprek met een man of vrouw achter een loket is iets uit een ver verleden. En dat noemt men dan vooruitgang. Ik zal er mee moeten leren leven. Maar dat valt niet altijd mee.