'Begrip tonen is vaak al voldoende'
REGIO - Toen Annemieke (65) stopte als manager in de zorg, betekende dat geenszins een einde aan haar vele dagelijks contacten met mensen. Integendeel. Ze vult haar dagen met vrijwilligersbanen en bleef ook vrijwilliger voor de Luisterlijn. “Ik probeer mensen inzicht te geven in wat ze zelf aan hun situatie kunnen doen.”
"Ik probeer mensen altijd enthousiast te maken voor dit werk, want het is zó boeiend. Je hoort wat er leeft in de maatschappij, spreekt allerlei soorten mensen, leert van alles over ziektebeelden. Je hoeft echt niet van alles te hebben meegemaakt om een goed gesprek met iemand te hebben. Als je begrip kunt tonen en iemand inzicht kunt geven in een oplossing, is dat vaak al voldoende."
"Het gebeurt ook wel dat ik iemand echt niet uit de put kan halen, wat ik ook probeer. In zo’n geval rond ik het gesprek af. Soms heb je geen klik met een beller en wordt al je energie weggezogen. Als je niet meer onbevangen kunt luisteren, is het niet eerlijk om iemand aan de lijn te houden, terwijl hij met een andere vrijwilliger misschien wel een klik heeft."
"Zelf heb ik Parkinson, maar ik breng zelden mijn eigen ervaring als patiënt in, daar ben ik erg terughoudend in. Mensen moeten niet denken: ik kan mijn verhaal niet kwijt want ze heeft zelf ook een ziekte. Soms zeg ik het bewust wel en kun je iemand laten zien dat je leven niet ophoudt als je een beperking hebt, dat er altijd mogelijkheden blijven. Mensen zijn zich er niet altijd van bewust dat er ook nog leuke dingen mogelijk zijn. Wanneer je je somber voelt, richt je je naar binnen in plaats van naar buiten en zie je de buitenwereld niet meer. Als je doorvraagt, blijkt er vaak iets te zijn waar mensen blij van worden. Advies geef ik liever niet; het gaat me erom dat mensen zelf inzicht krijgen in wat ze aan hun situatie kunnen doen."
"Ik kan dingen goed van me afzetten. Na de laatste beller tijdens mijn nachtdienst, poets ik mijn tanden en val vrijwel meteen in slaap. Een enkele keer blijft me wel eens iets bezighouden. Het maakt me bijvoorbeeld boos als mensen dronken zijn en agressief en dwingend worden. Er zijn wel grenzen. Maar na tien jaar vind ik het nog steeds boeiend om met mensen om te gaan, om hun verhalen te horen en te zorgen dat ze aan het eind van het gesprek net iets minder somber zijn dan toen ze belden.”
De Luisterlijn heeft dringend behoefte aan nieuwe vrijwilligers. Interesse? Kijk dan op www.deluisterlijn.nl/vrijwilligerswerk en meld je aan.