Nooit meer
Met gemengde gevoelens sjokte ik achter mijn inmiddels ex-vrouw Anne aan, beiden in joggingpak en sportschoenen. We traden het zaaltje van het buurthuis binnen en een schuine blik naar de aanwezigen volstond. Ja hoor, ik was weer de enige man. Anne had zich aangemeld voor zwangerschapsyoga. Partners mochten de laatste twee lessen meedoen, maar behalve ik was er geen enkele aanstaande vader te bekennen.
Ik moet eraan denken nu de dochter van mijn vriendin is bevallen van een kind. Het brengt herinneringen naar boven.
Alleen tussen de vrouwen, het was lang een patroon in mijn leven. In het voortgezet onderwijs zat ik, onder meer door mijn keuze voor talen, vaak alleen met meisjes in de klas. Mijn eerste baan, administratief medewerker bij Buma/Stemra, was kennelijk vooral voor dames bedoeld. Op de afdeling waar ik werkte was ik de enige man. Na zes jaar solliciteerde ik bij een krant en kwam ik op een redactie terecht die, behalve ik, geheel uit vrouwen bestond. Workshop Reiki? Schilderles? Alleen maar vrouwen.
Op die eerste avond zwangerschapsyoga had ik nog wel hoop, want hoop moet je altijd houden. Het was weer tegen beter weten in. De vrouwen die al klaarstonden keken me wat meewarig, maar toch ook bemoedigend aan. Ach gut, een man. Wel dapper, hoor. Een paar vrouwen waren zich nog aan het omkleden en maakten daar meteen haast mee. Ze hadden geen mannen verwacht.
Ik evenmin.
Ik vermande me, zoals alleen mannen dat kunnen, en concentreerde me op Anne. Ik deed het immers allemaal voor haar.
We vormden met de andere deelneemsters een kring en gingen op matjes zitten. Van mij werd niet zo gek veel verwacht. Ik hoefde alleen maar pal achter Anne plaats te nemen en haar te ondersteunen. Het meeste moest van Anne zelf komen. De oefeningen volbracht ze heel serieus. Vooral de oefening dat ze moest puffen op het ritme van een aangereikte zin: De-ze-wee-komt-nooit-meer-terug, de-ze-wee-komt-nooit-meer-terug.
De les liep op zijn eind. De docente zette mokken dampende thee op een tafel voor de nazit. Gezèllig. Anne bedankte gelukkig voor de eer en ik uiteraard ook.
Twee dagen later stond de tweede les op het programma en daar moest ik weer bij zijn. Ook dit uurtje doorstond ik glansrijk; een voordeel was dat de dames nu aan mijn aanwezigheid gewend waren. Maar toch voelde ik me heel opgelucht toen het weekje zwangerschapsyoga definitief voorbij was.
Met verende tred liep ik voor Anne uit naar de auto. Het riedeltje zat nog in mijn hoofd en ik draaide het met plezier af, zij het met een eigen variant: De-ze-week-komt-nooit-meer-terug, de-ze-week-komt-nooit-meer-terug.