Denkend aan Buster
Mijn gedachten gaan de laatste twee weken uit naar Buster. Buster is een vlaamse reus – zo’n uit zijn krachten gegroeid konijn – die ik twee jaar geleden aantrof bij familie ergens in Drenthe. We waren daar op visite en hij lag in de achtertuin in een hok.
Erg veel bewegingsvrijheid had hij niet: zowel links als rechts ongeveer anderhalve centimeter ruimte. En nee, hij mocht nooit naar buiten om even zijn pootjes te strekken.
Zó zielig.
Af en toe liep ik naar buiten om hem even gedag te zeggen. Hij keek me aan met een trieste blik waarin ook berusting lag verscholen; hij was veroordeeld tot zijn krappe hok en daar had hij zich bij neergelegd – letterlijk.
Maar er is hoop. Vanuit het niets is er een nieuwe dierenwet aangenomen, op initiatief van, ja, hè hè, de Partij voor de Dieren. Dat betekent dat het vanaf 1 januari 2023 gedaan is met deze vorm van vrijheidsberoving. Wat een verademing voor konijnen, cavia’s, vogels en andere huisdieren die hun kont nauwelijks kunnen keren.
Met terugwerkende kracht denk ik ook terug aan Pedro, de kanariepiet die mijn ouders ooit voor mijn oudere broer hadden gekocht. Het arme beest moet zich een ongeluk hebben verveeld. De helft van de dag zat hij ineengedoken op een stok, totdat hij diep zuchtte en loom naar de tegenoverliggende stok sprong, om daar de rest van de dag te blijven zitten. Van pure ellende raakte hij alle donshaartjes op zijn koppie kwijt totdat hij helemaal kaal was. Badmuts, noemden we hem vanaf dat moment. En dan keek hij ons schamper aan.
De nieuw aangenomen dierenwet biedt hoop
Tja, en dan die drie goudvissen die ik zelf een keer in een opwelling heb gekocht – geen idee wat me heeft bezield. Ben, Bas en Bert heetten ze. Bert was een buitenbeentje, Bas en Ben trokken met elkaar op. Samen zwommen ze landerig van links naar rechts en weer terug. Bert deed precies het tegenovergestelde. Bij het passeerpunt werd hij keihard genegeerd.
Bert zwom vaak recht op de glazen wand af, stootte zijn neus en schrok terug. Om deze actie om de twee minuten te herhalen. Bas en Ben keken op een afstandje toe, zagen het gebeuren en wisselden dan een korte blik van verstandhouding met elkaar uit.
Op een zwarte ochtend trof ik Bert drijvend op zijn rug aan. Zéér dood. Nooit zal ik weten wat hem is overkomen. De sfeer in de kom ontspande, maar echt naar hun zin hadden Bas en Ben het volgens mij niet. Niet veel later kwam ook aan hun leven een eind.
Voor Pedro en de drie vissen komt de nieuwe wet te laat. Voor Buster misschien niet. Ik hoop dat hij het nog even volhoudt en het mag meemaken dat hij uit zijn hok wordt bevrijd.