‘Met zand tussen tanden en billen’
AlgemeenNOORD - Aan het eind van de Pinksterbloemstraat in Amsterdam-Noord, onder de poort door meteen rechts, klopt het sociale hart van Floradorp. Op een donderdagmiddag staat er ruim voor vieren al een lange rij gegadigden voor de voedseluitdeling; mensen die geen pas konden krijgen voor de reguliere Voedselbank. “Ongedocumenteerden, mensen die net een eurootje teveel inkomen hebben, ouderen met een stadspas maar met de verkeerde stip”, licht Patrick van Bronswijk toe. “We begonnen in de achtertuin van Esmeralda Jongmans en hadden op den duur wel 450 klanten. Nu zijn er in de Molenwijk en de Banne aparte uitgiftepunten.’’
door John Jansen van Galen
Hij groet iedereen zwierig. “Ik ken al die mensies, maak met allemaal een praatje pot.’’ Drieënhalf jaar geleden kwam hij, na omzwervingen ‘via Den Ilp en het buitenland’, terug in zijn Floradorp. “Ik merkte veel tekorten. Praten, luisteren en voelen: wat is de beste manier om alle problemen hier aan te pakken?’’ Hij besloot dat er ‘via de notaris’ echte stichtingen voor moesten komen. Nu bestaan er vier, in de besturen persoonlijk sterk verweven: Florakokjes (voor creatieve kinderactiviteiten), Flora4Life (voor tuinwerkzaamheden), On & Backstage (voor danslessen) en Flora Buurthulp, dat de uitgifte van voedsel verzorgt, maar ook van kleding en speelgoed (‘alles wat kan worden hergebruikt’), hulp bij belastingaangifte en doktersbezoek alsmede ‘effe d’r uit’. Deze zomer gingen ze met 100 buurtbewoners naar Duinrell, Landgoed Hoenderdaell bij Anna Paulowna en het nabije zwembad dat ze Florabad blijven noemen. En vergeet de ‘brandstapel’ met Oud en nieuw aan de Floraweg niet, die wel zo ongeveer de identiteit van Floradorp uitmaakt.
Toen de buurtbudgetten werden ingevoerd heeft Flora4Life 11 aanvragen ingediend. “Niks voor mijzelf, hè?’’ zegt Patrick, “niks voor wat ik leuk vond, alleen wat het dorp wil.’’ Ze werden alle toegewezen, ad € 126.000. Verder drijft het werk van de stichtingen op giften: van de Rotary, van Albert Heijn en van veel particulieren, ‘van tientjes af’. “Wij zijn 100 procent onafhankelijk”, beklemtoont Patrick. Hij haalde John de Jong, die praktijkleraar was bij NS, er als ‘administratief wonder’ bij. John bewaakt de financiën. “Ik wil er elk jaar mee ophouden”, zegt deze, “maar ga toch steeds weer door.’’
Flora4Life knapt in heel Noord namens welzijnsstichting Doras en 6 woningcorporaties zo’n 500 tuinen per jaar op van mensen die dat zelf niet (meer) kunnen: “Dooie buxussen eruit, tegels leggen.” Er staan 20 vrijwilligers voor klaar, maar ook ‘herintreders, mensen met achterstand, klanten van HVO/Querido’: “Wij helpen doelgroepen met behulp van doelgroepen”, zegt Patrick. Soms ‘honderd uur per week’ is hij als vrijwilliger voor Floradorp in touw. “Zand tussen de tanden, zand tussen de billen. Nou ja, ik kom uit de bouw. En dan lig ik ’s nachts nog te woelen van de kopzorg.’’ Gelukkig was wegens corona de fitnessruimte op eenhoog anderhalf jaar buiten gebruik voor groepen (‘moslimvrouwen, mensen met obesitas’). Kon hij in zijn eentje trainen: “Achttien kilo afgevallen.’’ Die kopzorg betreft vaak het stadsdeel. Patrick en John voelen van die kant ‘meer tegen- dan medewerking’. Dat het stadsdeel besloot de € 65.000 huur niet aan hun stichtingen over te maken, maar rechtstreeks aan de verhuurder, het gemeentelijk vastgoedbedrijf, ervaren ze als een naargeestige blijk van wantrouwen. Volgens John komen van het Buikslotermeerplein maar al te vaak nieuwe regeltjes, die hem ‘een hoop extra werk voor niks’ opleveren.
Het stemt hun treurig dat hun zorgvuldig opgebouwde bouwwerk van stichtingen nu uit elkaar valt. De panden aan de Floraweg worden afgebroken en het stadsdeel verwijst de klussers van Flora4Life naar sportpark Buiksloterbanne, terwijl de andere activiteiten verhuizen naar het Antoniushuis, naast de kerk aan de Kamperfoelieweg. “Het stadsdeel maakte bekend dat wij het Antoniushuis krijgen”, zegt Patrick, “maar we krijgen alleen de serre.’’ Ernaast hebben vrijwilligers net in één dag een blokhut gebouwd, voor het opslaan van voedsel. “Maar als we om tien uur dicht moeten, wordt het niks met klaverjassen. En die locatie op het sportpark geldt tot eind 2022. Hoe kan ik dan perspectief bieden?’’
“Wij worden gediscrimineerd”, weten Patrick en John zeker. “Op onze straatspeeldag met 128 kinderen, zien we niemand van het stadsdeel, maar voor een foto met alle acht deelnemertjes aan een ‘vakantiestraat’ komt stadsdeelbestuurder Esther Lagendijk meteen opdraven. Wat voor seintje geef je dan? Jullie doen er niet toe.’’ ,,Wij zijn een arbeiderswijk maar de huizen gaan nu voor 4 ton weg. Hier in de buurt worden 449 appartementen gebouwd: niet één sociale huur! Nieuwe Nederlanders krijgen genoeg kansen, maar Noord is niet meer voor de Noorderlingen. Wij worden vervangen.’’ Waarom blijven zij zich toch inspannen? “Ik doe het om te helpen”, zegt Patrick. “Dat zit in mij: help, help, help. En ja, soms ook vanwege de dankbaarheid van ‘de oudjes in het dorp en heel Noord’.”