Zeventig jaar trouw en tevredenheid
Algemeendoor Marcel van Stigt
OOSTZAAN - Wim en Rie Pilkes zijn zeventig jaar getrouwd. Reden genoeg voor burgemeester Marvin Polak om op visite te komen en namens het gemeentebestuur de felicitaties over te brengen. “Hij is nieuw”, zegt Wim Pilkes. “Het prijskaartje hing er nog aan.”
De coronaregels zijn opgerekt en dus golden er geen beperkingen om het platina huwelijk te vieren. En dat heeft het echtpaar gemerkt. De aankondiging dat er in het atrium van De Glazenmaker, waar het stel bijna drie jaar woont, een feestelijk koffiemomentje zou worden gehouden, is massaal gehonoreerd. “Ze waren er allemaal!”, roept Rie enthousiast. “Tweeënvijftig mensen! Wat een verrassing. Sommige bewoners kende ik niet eens!”
Het tweetal is kennelijk graag gezien. Twee bescheiden mensen. zij uit Purmerend, hij uit de Beemster, die elkaar zeventig jaar geleden hebben ontmoet en elkaar nooit meer hebben losgelaten. Ze troffen elkaar, hoe kan het anders in die tijd, tijdens een dansavond. Dansen was toen de meest gangbare vorm van vermaak. Een enkele blik was genoeg voor een klik.
Bij die ene avond is het niet gebleven. Rie en Wim trokken vanaf dat moment met elkaar op en zagen elkaar op de woensdag en zondag. Er groeide en bloeide iets moois tussen hen en dat leidde tot trouwplannen. Het huwelijk werd beklonken in het Heerenhuis in de Beemster en de bruiloft vond plaats in de koeienstal van een boerderij. “Met zijn allen aan lange tafels”, zegt Rie. “Maar eerst moest alles worden geboend en geschrobd.”
De volgende stap was wat lastiger: woonruimte vinden. Woningtekort is van alle tijden en ook het jonge stel liep daar tegenaan. Ze wilden zich in de Beemster vestigen, maar dat kon niet omdat Wim niet economisch was gebonden. Hij werkte in Amsterdam als boekhouder. Geen probleem gelukkig, want Wim liet zich van een heel inventieve kant zien. “Ik heb gesolliciteerd bij de Boerenleenbank in de Purmer. Het ging me niet om de baan, maar om de dienstwoning die erbij hoorde. Zo kwamen we aan een woning.”
Een drukke baan was het niet en Wim combineerde die met zijn werk in Amsterdam. Later, in 1962, haalde hij een soortgelijke stunt uit. Ditmaal reageerde hij op een vacature bij een grotere bank, de Boerenleenbank in Oostzaan. Een fulltime baan als kassier. Met een dienstwoning naast het pand. “We gingen daar wonen en daarna zijn we verhuisd naar de Haal”, vertelt Rie. “Een mooi huis op een rustige plek met schapen. We hebben daar heerlijk gewoond. En bijna drie jaar geleden zijn we verhuisd naar De Glazenmaker.”
Vier kinderen hebben Rie en Wim gekregen: Karin, Peter, Henk en Ina. En het gezelschap is met partners, elf kleinkinderen en dertien achterkleinklnderen flink uitgedijd. “Een rijkdom”, glundert Rie. Afgelopen zondag hebben ze elkaar getroffen tijdens een feestelijk diner.
Wim en Rie kijken terug op zeventig mooie jaren. Vooral aan de vakanties bewaren ze warme herinneringen. Met een blauwe Eend en een zelfgemaakte tent naar allerlei bestemmingen. Eenmaal gearriveerd werd er van alles uit de auto geladen: de kinderen, de tent, vouwstoelen, koffers, tassen en nog veel meer. Menig campinggast heeft er met verbazing naar gekeken.
Nog steeds zijn de twee gelukkig met elkaar. ”We zijn tevreden en hebben het nog altijd goed en gezellig”, stelt Rie. En Wim geeft het geheim van een lang en geslaagd huwelijk prijs: “Als je een lekke band hebt, gooi je niet je fiets weg. Oftewel: als je het een keer niet met elkaar eens bent, maak je het gewoon weer goed.”