Transitie naar duurzame landbouw
REGIO - Het zijn onrustige tijden in de agrarische sector, dit is heel Nederland in 2019 én 2020 niet ontgaan.
De begrippen ‘stikstof’ en ‘boerenprotesten’ spreken inmiddels een ieder tot de verbeelding. Het lijkt wel alsof iedere boer boos is en niet openstaat voor enige verandering in de bedrijfsvoering en in het maatschappelijke en politieke (landbouw)debat lijkt het bovendien alsof de tegenstellingen groter zijn dan ooit. En dat terwijl Nederland ook in de landbouw voor de enorme opgave staat om te voldoen aan de opgaven van het Klimaatakkoord en een transitie naar een duurzamere landbouw.
Een voorbeeld uit de praktijk die de ontwikkeling van deze transitie ondersteunt en wel via de pacht.
Het huidige stelsel van pacht kent in de basis twee soorten pacht: enerzijds reguliere pacht en anderzijds geliberaliseerde pacht. De reguliere pacht wordt gekenmerkt door dwingendrechtelijke bepaling ten faveure van de pachter, denk aan een gemaximeerde pachtprijs, beperkte opzegmogelijkheden en van rechtswege verlening. De geliberaliseerde pacht daarentegen kent veel contractvrijheid.
Door deze twee tegengestelde vormen van pacht is er sprake van een spagaat in de praktijk. Zittende pachters bij reguliere pacht willen deze vorm graag vasthouden. Verpachters daarentegen willen graag meer vrijheid ten aanzien van de pachtprijs en zijn niet altijd blij met de beschermende bepalingen voor de pachter. Gevolg is dat bij nieuwe pachtovereenkomsten nagenoeg altijd het regime van geliberaliseerde pacht wordt toegepast. Deze vorm van verpachting draagt doorgaans echter weinig bij aan duurzame landbouw. Verpachters hebben daarentegen weinig mogelijkheden om invloed uit te oefenen op de reguliere pacht.
Bron: www.mr-online.nl.