Op reis
Het is begonnen. De grote vraag ‘gaan we wel of niet op reis’.
Wij gaan dit jaar niet. Ben ik absoluut niet treurig om. Als ik aan het inpakken van de vakantiekoffer denk, voel ik zelfs een soort bevrijding. Ik ben er namelijk niet goed in. Doe er ook altijd ongelooflijk lang over om mijn koffer te pakken. Wat neem ik wel of niet mee. Ik kan er mijn hoofd over breken.
Gek genoeg ben ik altijd wel in voor het spelletje ‘ik ga op reis en ik neem mee’. Een spelletje nog uit mijn kindertijd en dan vooral voor op de achterbank van de auto. Je hebt er niets voor nodig en het doodt de lange reistijd. In deze tijd zou het zelfs zomaar onderdeel uit kunnen maken van de Max geheugentrainer, maar wil je het leuk houden dan is het wel de kunst om de meest gekke dingen te verzinnen om mee te nemen. Zoiets als van tandenborstel tot groene krokodil. Ach en laten wij nou iedere vakantie inderdaad een groene krokodil meenemen, weliswaar opblaasbaar. Dat geeft mij de mogelijkheid om u te tippen tot een goede strategie. Onthouden doe je beter door associaties te leggen. Visualisatie geeft ook meer kans op succes.
Gelijk komen bij mij de beelden binnen van de watersnoodramp in Limburg. Wat neem je mee als je je huis plotseling moet verlaten? Daar tegenover staan de Olympiërs. Zij konden zich een jaar lang voorbereiden. Al bestaan er onderling natuurlijk wel grote verschillen in wat pak ik in mijn koffer. Zo ongeveer van turnpakje tot paard, maar wat zij zeker allemaal meenemen is een negatieve PCR-test.
Tot slot de laatste reis. Dan kun je niets meer meenemen, slechts achterlaten. Opnieuw doemt bij mij een beeld op. De aanslag op Peter R. Inpakken en wegwezen kon niet meer.
Nu rest slechts achterlaten; een onuitwisbare indruk als hoeder van slachtoffers en strijder voor rechtvaardigheid en tegen het kwaad. You are so beautiful (Joe Cocker, 1974).
Pieta van der Mark